Leren van een kind, leven in het nu!

Het einde van 2016 nadert wel heel erg snel. Nog enkele dagen en we klinken met onze naasten weer op het nieuwe jaar. Wij Nederlanders doen dat met name door terug te kijken op het vorige jaar. De oudejaarsconference is iets typisch Nederlands. De terugbliklijstjes komen half november al. We starten dan met de alle tops van het jaar, de belangrijkste nieuwsfeiten, de ‘wat-bracht-dit-jaar-ons’ en ‘wat-hopen-we-voor-volgend-jaar’ lijstjes.

Het lijkt wel of de maanden november en december eigenlijk helemaal niet mee mogen doen in het jaar. Iets wat ook wel begrijpelijk is omdat ze, laten we eerlijk zijn, in ons land niet zo briljant zijn. Geen herfst. Geen winter. Wel regen en ook kou maar geen sneeuw. En wel grijs. Voor velen een moment waarop de vitamine D reserve begint te slinken en de wellicht wat grijze emoties ook naar boven komen.

Ik word in deze periode altijd wat onrustig. Misschien wel omdat al die lijstjes je dan om de oren vliegen. Omdat we terugkijken op het jaar en wat het ons bracht. En Nederlands als we zijn denken we ook sterk aan wat we bereikt hebben. Wat hebben we gedaan, wat was onze verdienste, waar zijn we blij mee, dankbaar voor en trots op? Ik vind het een prachtige gewoonte om eens in de zoveel tijd stil te staan bij de mooie dingen die op ons pad liggen. Waar we mee in aanraking zijn gekomen, die ons verwonderden, die ons inspireerden en vooral de momenten die ons intens geluk bezorgden.

Voor mij was zo’n moment gisteravond (r.d. deze blog is geschreven op 24 december 2016). Ik deed iets wat volledig buiten mijn comfortzone ligt. Hoewel ik een zeer extravert persoon ben, heb ik toch echt een flinke dosis “let maar niet op mij” ondersteund met “ik hoop niet dat iemand me raar vindt” gemixt met de nodige “Oh mijn God als ik maar niet teveel val”. Kortom, de “doe maar normaal dan doe je al gek genoeg” vibe. Vele vrienden van vroeger krabben zich nu wellicht achter hun oor tijdens het lezen van dit statement, maar ja, als volwassene kijk ik liever naar anderen dan dat er naar mij gekeken wordt. Mijn niveau van schaamte is niet pijnlijk of een punt waar ik aan moet werken maar een “het is gewoon zo” situatie. Maar ondanks dat ik liever niet meer op de voorgrond treed hou ik toch wel heel erg van zingen. En gister heb ik dan ook heerlijk in Zuid-Frankrijk carols gezongen bij diverse mensen voor de deur zoals de traditie (die wij in Nederland dan weer niet kennen) betaamt.

Ik zong mee in een koor van twintig monniken en nonnen uit een Boeddhistisch klooster (uit de traditie van Thich Nhat Hanh). Stel je voor: twintig mannen en vrouwen allen in een bruine robe, met kale koppen uit een boeddhistisch klooster die voor je deur staan om vierstemmig kerstliedjes te brengen. En niet Jingle Bells. Nee de échte christelijke liederen vol met baby Jezus, de maagd Maria en de nodige engelen. En tussen die in bruin geklede monniken staat één persoon met blonde krullen die de sopraan doet. Wat was ik daar tussen deze (prachtige) mensen zichtbaar, hoorbaar, aanwezig en uit mijn comfortzone. Maar het boeide me niet. Door met hen te zingen hoorde ik bij deze mensen en maakte ik deel uit van hun familie (of zoals zij dit noemen Sangha). Ik heb me deze avond weer volledig mezelf gevoeld, ontzettend hard gelachen, deel van het grotere geheel gevoeld, echt in het nu geleefd en volledig zonder schaamte plezier gemaakt.

Natuurlijk zit er iets meer context in dit verhaal dan enkel op stap gaan met wat gelovige mensen en meezingen. Mijn kleine grote broer is ruim vier jaar geleden ingetreden in dit klooster en is één van de bassen in dit koor. Elk jaar ga ik hem minimaal één keer opzoeken voor de gezelligheid en ook om weer wat meer van zijn leven als monnik te begrijpen. Voor mij is de winterperiode voor kerst de ideale tijd om te gaan. Mijn adem is dan op, mijn vitamine D tekort start, ik ben moe van de lijstjes, van de vraag of ik wel genoeg bereikt heb en mis vaak mijn verwondering voor de kleine dingen. Dit jaar was de behoefte om naar Plumm Village en naar mijn grote broer te vluchten erg groot.

In Plumm Village draait alles om mindfullness. Momenteel worden we daar een beetje mee doodgegooid maar de oorsprong hiervan ligt in het Boeddhisme en deze monniken beoefenen het elke dag. In tijden van de lijstjes met terugkijken op het hele jaar merk ik des te meer behoefte te hebben aan het leven in het nu. Ik ben dankbaar voor de mooie momenten die zijn geweest, ik ben benieuwd naar de mooie momenten die nog gaan komen, maar ik wil met name met mijn twee voeten in het nu staan zodat dit een mooi moment kan zijn.

Door de druk die wij ons opleggen om te presteren, ergens naartoe te werken, iets te moeten bereiken en te moeten groeien, is het vaak lastig om in het nu te zijn. Mijn agenda voor januari puilt nu al uit. Dit is dan nog los van alle dingen die ik wil doen omdat ik er blij van word. De plannen voor 2017 zijn weer groots en meeslepend. Ik kan niet goed stil staan. Mijn hoofd wil altijd uitdagingen, mijn gevoel wil altijd geraakt worden en mijn hart wil verwonderd worden. Mijn uitdaging voor 2017 is in het nu te leven want er is geen betere tijd dan nu.

Kinderen zijn extreem goed in het leven in het nu. Denk aan hoe kinderen zich kunnen verliezen in hun spel. Hoe ze geen besef hebben van tijd. Hoe ze genieten van dingen en zich laten verwonderen door het alledaagse. Hopelijk kunnen we iets meer leven in het nu want daar is geluk het meest dichtbij. Dus in 2017 wil ik in plaats van iets leren aan kinderen, zélf iets van hén leren. Mijn lijstje met mooiste moment van 2017 is dan hopelijk gevuld met momenten waarin ik uit mijn comfortzone treed om echt te spelen, genieten en me te verwonderen over de kleine dingen in het leven!

En een tip voor iedereen die een keer tot rust wil komen en wil ervaren hoe het nu is: Plumm Village is een plek waar iedereen welkom is. Ik kan het van harte aanbevelen!

Karin Bannink