Durven trots te zijn
“Mevrouw, mevrouw, kijk eens wat ik kan!”
Verdwaasd kijk ik op van mijn geplande route van kantoordeur naar fiets. Drie jongentjes rond de zeven jaar hebben de gewoonte om de grote stoep voor ons kantoor te beschouwen als ‘hun terrein’ en geregeld loop ik dus na een drukke dag vol met woorden door een veld met mijnen, een bos vol kannibalen, of kan ik beter dekking zoeken voor de aanstormende dinosaurussen. Deze keer cirkelen ze op hun crossfietsen om me heen om hun nieuwste truc te laten zien. “Goed hè, van mij?” roept de grootste met schorre stem me toe. “Mevrouw, mevrouw, ik kan dat ook hoor!” roept een ander jongentje verguld. Eindelijk zie ik wat ze doen!
Vol trots met stralende ogen, rode konen en alsof ze vleugels hebben gekregen fietsen ze alle drie een stukje staand op hun trappers. Een kleine victory, een kleine ontdekking voor deze jongens maar gepaard met de meest innemende trots. “Jongens, te gek!” roep ik ze toe. Maar eigenlijk zijn ze al bijna weg. Althans ze horen mijn reactie niet meer. Ze willen mijn goedkeuring of mijn applaus helemaal niet. Zij zijn zelf tot over de oren verguld door wat ze samen hebben ontdekt en geleerd. Mega trots op wat ZIJ nu ook al kunnen, want ze kunnen zo veel en zijn zo goed!
Op de fiets naar huis gaat de glimlach niet van mijn gezicht. Hoe aanstekelijk is die kinderlijke trots. Wanneer is de laatste keer geweest dat ik tegen iemand wilde roepen “Kijk eens wat ik kan!” Soms ben ik trots, maar zelden op mezelf. En als dat al zo is zal ik dat nooit zomaar uitspreken, laat staan roepen. Want dat “doen we niet meer”. Ik benoem de dankbaarheid aan anderen als we met mijn bedrijf iets moois hebben bereikt. Ik durf zeker te roepen trots te zijn op prestaties van anderen. Maar eigen prestaties worden toch snel gerationaliseerd, gebagatelliseerd. Wanneer is trots zijn veranderd van een ontroerende uitspraak van een kind tot een arrogante statement van een volwassene? Waarom is het als volwassene slecht om trots te zijn op jezelf, op wat je kan of op wat je doet? Zelfs bij het teruglezen van deze overpeinzing maak ik me zorgen om niet te arrogant over te komen, want zeggen dat je iets goed doet is eigenlijk gewoon “not done” voor een volwassene.
Ik kan me trouwens niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst dacht “Kijk eens wat ik kan!” Deze gedachte heb ik meestal voordat die mijn lippen zou kunnen bereiken al gesmoord met alle redenen waarom het niet zo bijzonder is dat iets gelukt is. Toeval, geluk, hulp van anderen, dus niets om over op te scheppen.
Maar ook zijn wij volwassenen natuurlijk niet zo “fokking” stoer als die jongens op de fiets, denk ik terwijl ik staand op mijn trappers de brug op vlieg. Ik fietste al duizenden keren staand op die trappers en zij ontdekten het vandaag voor het eerst.
Wanneer deed ik voor het laatst iets voor het eerst? Durfde ik totaal iets nieuws te proberen en te ontdekken? Durfde ik om iets te doen wat ik helemaal niet kan en deed ik dus volledig iets buiten mijn comfortzone? Enkel als je durft te falen, zal je iets nieuws ontdekken en zal je echt trots zijn wanneer je slaagt. Dus als ik iets eng vind om te starten dan houd ik me daar aan vast. Enkel als je durft kan je slagen. Maar laten we dan wel allemaal afspreken dat we trots zijn op een prestatie niet verwarren met arrogantie. Zodat we veel vaker in de wereld blije mensen met rode konen horen roepen “Kijk eens wat ik kan!” Want wat jij kan, kan toch niemand en de wereld kan alleen maar mooier worden als veel meer mensen durven!
Karin Bannink
