Niet normaal meer

Ik zit in een vliegtuig, niet perse een van mijn meest favoriete plekken om te zijn. Maar wie reizen wil zal zich verplaatsen moeten en voor reizen iets verder weg is een vliegtuig dus soms de passende methode. 

Enfin ik zit in een vliegtuig. Ik kan niet online zijn. De detox van mijn telefoon, van mijn apps en facebook beginnen elke vakantie steevast op de stoel in dat vliegtuig. Sinds ik meer reis vind ik dit een mooi moment om te ademen, te denken, om mijn gevoel en mijn gedachtes op dezelfde pagina te laten starten van mijn reisjournaal.

Ik ga op reis, ook als het eigenlijk niet kan. De dagen voor mijn trip zit ik meestal te mopperen op kantoor. Slecht getimed, foute planning, eigenlijk moet ik te veel doen. Als ik naar mezelf en mijn planning zou luisteren kon ik nooit weg, werkte ik altijd. Want met een eigen bedrijf is de druk om te presteren groot en is de to-do ondanks fijne collega’s alsnog oneindig. Maar ik ga wel want ik moet uit dat kantoor. Uit die bekende wereld om even echt patronen te doorbreken en bij mezelf te zijn. Om mezelf uit te dagen op een andere manier. Om even adem te halen en in het moment te leven. Iets wat thematisch nog wel eens terugkomt in mijn conflict met het leven. Dus ik reis en sta stil.

Naast mij zit een pittige mevrouw die, gok ik, ongeveer 15 jaar ouder is als ik. Zij zit achter haar laptop. Haar laptop staat in mijn gezichtsveld. Als ik richting raam wil staren, wat ik nu eenmaal graag doe bij het overdenken, gaat mijn blik langs haar en haar scherm. Ze tipt stevig door met tien vingers. Lange mails, de een na de ander. Ze is duidelijk hard aan het werk. Ze draait haar scherm een beetje nadat ze merkt dat mijn blik haar kant op gaat. Is ze bang dat ik mee lees? Hoewel ik best nieuwsgierig ben, is er op dit moment geen enkele cel geïnteresseerd in de inhoud van haar getyp. Daarnaast overschat zij mijn zicht hierin heel sterk, maar dat terzijde. Ik staar maar even de andere kant op. Ik sluit mijn ogen en denk.

Ik betrap mezelf erop dat ik weer staar. In mijn gezichtsveld kijkt een man mij speels aan over zijn boek. Hij denkt volgens mij dat ik met hem flirt. Ok awkward. Ik kijk terug naar rechts. Daar kijkt de zakenvrouw mij verdedigend aan. Ze kijkt onzeker, ze kijkt alsof ze erg ongemakkelijk van mij wordt. Alsof ze ongemakkelijk wordt van iemand die niks doet. Want ik doe niks. Ik lees niet. Ik luister niet. Ik kijk niet. Ik schrijf niet. Ik zit. Ik denk. Ik adem. Ik ben. Ik kom tot rust.

Blijkbaar ben ik uniek in mijn momentje voor mezelf in dit vliegtuig. Iedereen leest, slaapt, praat, luistert, werkt of zit op z’n telefoon. Als ik hier in het vliegtuig al opval wanneer ik niks doe en alleen ben, dan ben ik benieuwd wat er over mij gedacht wordt als ik straks in mijn eentje in een restaurant zit te eten zonder telefoon, boek of gezelschap. Ik heb geen moeite om alleen te zijn en niks te doen. Ik vind het sinds mijn reis naar Thailand heerlijk. Maar blijkbaar is dat toch niet zo normaal.

Hopelijk heeft de mevrouw naast mij straks ook een fijne vakantie. We zullen allebei werken want mijn laptop zit ook in mijn tas. Er was deze keer echt te veel wat moest gebeuren en deze keer kon ik eigenlijk echt niet op reis, maar ik ga toch! Ik ga naast werken op heel veel plekken in het niets staren. Ik ga niks doen ook als dit dus niet normaal is. Hopelijk zitten er dan in mijn zichtveld veel mensen die mij tot nieuwe inzichten brengen. Zoals deze mevrouw. Wat fijn dat ik dit moment kan ademen en dingen kan denken. Hoe druk het ook is, stilstaan heb ik nodig om straks een goede sprint te trekken. Ook wanneer mensen om mij heen zich daardoor ongemakkelijk voelen. Dus ook als niks doen en rondkijken niet normaal is. Ik ga het toch met volle teugen doen. Want gelukkig heb ik de zoektocht naar normaal opgegeven en zoek ik alleen nog naar een goed restaurant! En daar eet ik alleen, zonder boek of telefoon. Heerlijk!

Karin Bannink