Jongeren zijn het beste publiek dat er is!

Het voortgezet onderwijs word vaak gezien als een lastige doelgroep om een voorstelling voor te maken en voor te spelen. ID Theatre Company denkt daar heel anders over. Zij vinden jongeren juist het beste en eerlijkste publiek dat er is! Marjan Barlage maakt al jaren voorstellingen voor deze doelgroep. Karin ging met haar in gesprek over jongeren, de voorstellingen van ID Theatre Company en hun nieuwe voorstelling ‘FAIR!’.

Je bent al een redelijke tijd theatermaker en jullie hebben bij veel gezelschappen mooie producties gemaakt. Waarom zijn jullie nu een nieuw eigen gezelschap gestart? 

We zitten nu in een tijd waarbij het eindproduct/ het succes op de voorgrond staat (net als in alle juryprogramma’s). Dit staat haaks op de fasen waar pubers of adolescenten in zitten. Namelijk de fasen van ontwikkeling, de weg er naartoe, ontdekken, bevragen, een mening vormen. Daar is tijd, rust en ruimte voor nodig. Als groot succesvol gezelschap heb je daar op een gegeven moment geen tijd meer voor, de organisatie slokt je op. Om dat weer terug te krijgen, moesten we opnieuw beginnen en onszelf beloven dat we wat betreft de organisatie nu klein gaan blijven en de lijnen naar ons publiek kort houden.

Er zijn tal van gezelschappen voor jongeren, maar wat typeert ID Theatre Company als gezelschap? Wat maakt jullie uniek? 

Wij zijn klein, toenaderbaar en het belangrijkste: we staan heel dicht bij de doelgroep. Want ook al zijn we zelf inmiddels al wat ouder, we werken naast IDTC alleen maar met jonge mensen. Bij talentontwikkelingstrajecten en op MBO en HBO kunstvakopleidingen. Veel groepen maken iets VOOR jongeren, wij hebben het gevoel dat wij VAN jongeren zijn. Het gaat namelijk over hen en niet over hoe wij naar hen kijken. We willen ze een stem geven en laten zien dat kunst ook hun taal kan vertegenwoordigen.

Jongeren zijn een lastige doelgroep om voorstellingen voor te maken. Veel makers vinden het ook een ondankbaar publiek. Hoe kijk jij hier tegenaan? 

Jongeren zijn het beste publiek dat er is, ze zijn eerlijk, reageren en zijn flexibel. Ze kunnen met een bepaald beeld de zaal binnenkomen en met een heel ander beeld weer vertrekken. Je raakt ze of je raakt ze niet, precies waar kunst over zou moeten gaan. 

Wat moet een goede voorstelling voor jongeren in zich hebben? Wat wil je teweeg brengen? 

In het begin van de voorstelling geven wat ze willen en langzamerhand daar allerlei facetten aan toevoegen die ze niet kennen maar waar ze wel heel nieuwsgierig naar worden. Dit geldt zowel voor de vorm als voor de inhoud. Dus hun eigen jongerencultuur niet ontkennen maar omarmen en ze vervolgens met nieuwe vormen en onderwerpen bekend maken. Het is voor iedereen toch prettig als je eerst in je eigen taal wordt aangesproken en vervolgens pas een andere taal leert?

De vorige keer dat ik een voorstelling van jullie zag, zat de zaal vol en werd er behoorlijk veel gereageerd door de jongeren. Hoe ga je om met al die reacties? 

Inhoudelijk geven ze ons inzicht over de inhoud van de voorstelling. Wat betreft vorm is het een spiegel, werkt iets wel of niet. En dan heb je nog de reacties die niets met de voorstelling te maken hebben maar wel belangrijk voor de jongeren zijn. Volwassenen realiseren zich vaak niet hoe spannend het is om in een andere ruimte, soms in het donker, misschien wel naast die persoon die je heel leuk vindt te zitten. Ja, dan zou ik ook onrustig worden. 

Het nagesprek vond ik een openbaring! Zo’n oprecht gesprek had ik nog nooit meegemaakt. Het is wel heel kwetsbaar voor de spelers, hoe bewaken jullie deze grens? 

De spelers die het nagesprek leiden zijn hier in getraind. De spelers die bevraagd worden zijn voorbereid op allerlei scenario’s. Daarnaast zijn er onderlinge codes om een vraag door te schuiven of genuanceerder te maken. Maar vergis je niet, als je je open stelt voor jonge mensen, krijg je hetzelfde terug.

Je volgende productie gaat ‘FAIR!’ worden. Wat kunnen we daarvan verwachten en welke ervaring kan het publiek daaruit mee naar huis nemen? 

‘FAIR!’ wordt heel dynamisch om naar te kijken. Veel dans, beweging en muziek binnen het gegeven van een kermis, dus met die echte kermissfeer. Het gaat over de lusten en lasten van het individualisme. We beginnen met de lusten en eindigen met de lasten. Het is soms heerlijk om even alleen aan jezelf te denken, maar uiteindelijk zijn we toch gemaakt om te delen. Ik hoop dat de jongeren in het publiek als ze weggaan een stuk blijer zijn om met elkaar samen te leven.