Rimpelsteeltje

“Ik weet niet of jij dat kunt zien maar in de blokken van het haardvuur woont een elf. En die tak lijkt wel een dinges, een blaastoeter. Als die opstaat kan ie gelukkig prachtig spelen want ie heeft goede smaak.”

En wie ben jij?
Ik ben uw kleinzoon!
Dat weet ik wel maar ik wilde even checken of jij het nog wist.

Rimpelsteeltje is een fantasierijk sprookje waarin vrolijkheid en weemoed dichtbij elkaar liggen. In de voorstelling verliest een oude mevrouw langzaam haar grip op de realiteit. Ze verdwijnt in een zelfgeschapen wereld en neemt haar omgeving daarin mee. Dat kan onhandig zijn en soms lastig. Toch maakt ze er een mooi verhaal van. Net als in het oorspronkelijke sprookje van Repelsteeltje, neemt het noodlot in de muzikale voorstelling Rimpelsteeltje steeds een onverwachte of spannende wending.

“Het is hier erg veranderd,” zegt Rimpelsteeltje. “Het is allemaal groen, ik herken de weg niet meer.” “Maar mevrouw,” zegt de verbaasde meneer die een glaasje wijn drinkt in zijn tuin, “dat kan wel kloppen want ik ken u ook niet”. “Nee natuurlijk niet,” zegt Rimpelsteeltje, “ik maak maar een grapje omdat ik zo’n dorst heb. Ik heb een heel end gelopen.” “Wilt u een glaasje?” “Ach wat een aardig idee, ik mag alles hebben van de dokter.”

Marlies Helder speelt Rimpelsteeltje en de personen die zij in haar fantasie is. Pieter Tiddens speelt de mensen in haar omgeving in een decor dat met simpele ingrepen heel andere werelden laat zien.

Marlies en Pieter kregen allebei met dementie van ouderen in hun familie te maken. Ingewikkeld maar het hoort bij het leven. Er is tegenwoordig veel afstand tussen kinderen en de echt oude mensen. Deze voorstelling overbrugt die kloof op een lichte, lieve en openhartige manier.