Denise stopt bij Theatergroep Locals

Klopt, TG locals was mijn eerste baby! Mijn vertrek heeft meerdere redenen. De komst van een echte baby heeft er veel mee te maken. Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar een vaste planning en een regelmatige inkomstenstroom zijn toch wel belangrijk geworden sinds mijn dochter er is. Daar kies ik voor met deze stap. Klinkt een beetje onromantisch. Dat is het deels. Het avontuurlijke gaat er af, maar daar komen ook mooie dingen voor in de plaats: mentale rust bijvoorbeeld en een scheiding tussen werk en privé (nooit eerder gehad, maar dus echt wel fijn!).

Ik vertrouw Ferry’s makerschap, altijd gedaan, anders was ik TG Locals nooit met hem begonnen. Het was wel lastig om tot de keuze te komen om te stoppen, omdat het ergens voelde alsof ik Ferry alleen achter liet. Maar vanaf dat die keuze erdoorheen was, heb ik het ook vrij snel wel los gelaten en richt ik me op de toekomst. Ik heb er nu geen dubbele gevoelens meer over. Misschien komt dat nog als ik in mijn nieuwe functie op een presentatiedag ben, mijn eigen cluppie bezig zie en daar zelf niks meer mee te maken heb.

Aan heel veel lachen. Aan de kinderlijke naïviteit waarmee we dit avontuur begonnen in 2013. “Gewoon een voorstelling maken, de rest zien we daarna wel”. Leuke mensen om ons heen verzamelen en zonder dat er nog geld was samen in een studio gaan zitten om verhalen te bedenken. Dat kan ik wel missen, die vrijheid. Dat kan nu echt niet meer. Het alle tijd en geen geld hebben werkt in mijn grote mensen leven van nu niet meer zo goed.

Het effect van het zien van theatervoorstellingen op jonge kinderen is zo onmeetbaar. Toch ben ik daar het meest trots op: dat we héél veel kinderen mooie en belangrijke verhalen hebben verteld. Ik hoop dat dat iets heeft bijgedragen aan die jonge levens, iets van troost, iets van herkenning, iets liefs.

Ferry Spigt. Oh die jongen is goud! Nu moet hij maar gewoon mijn fijne vriend blijven, ook al delen we dit grote stuk van ons leven niet meer. Hè gatver, ja, ik ga hem echt missen. De gesprekken in onze gehuurde busjes, de schaterlach van Ferry als ik een verhaal vertelde (niemand anders lacht zo hard om mijn verhalen, heel jammer). Maar ook de verwachtingsvolle gezichten van peuters of kleuters die de zaal inkomen en hun knuffels of woorden achteraf. Dat je ziet dat je oogjes hebt laten schitteren.

Op alle presentatiedagen van jeugdtheaterimpresariaten! Ik ga in mijn nieuwe functie bij Hart meewerken aan het cultuuraanbod voor basisscholen. Ik zal me dus in hetzelfde wereldje blijven bewegen, maar in een hele andere rol. Ook heel leuk: ik ben een kinderpodcast platform aan het opzetten i.s.m. Dag & Nacht Media. Ik moest een andere vorm vinden om verhalen aan jonge kinderen te blijven vertellen. En nou bleek podcast heel goed te passen, omdat je in één keer zoveel kinderen kunt bereiken, zonder daar elke dag voor in een Snappcar busje te moeten stappen. In dit nieuwe avontuur gaat Ferry ook weer voorkomen, dus daarover later zeker meer!

Ja, Ferry, nu moet jij dus verder zonder Denise.  Wat ga je het meest missen aan de samenwerking met Denise?
Oei, er zijn heel veel dingen die ik ga missen: haar doorzettingsvermogen, humor, optimisme, haar openheid, de eerlijkheid, creativiteit… Teveel om op te noemen. Denise en ik zijn langzaam vanuit onze opleiding in onze samenwerking gegleden, als in een warme comfortabele trui. Het voelde heel natuurlijk om vanuit onze vriendschap een samenwerking in te duiken. We vulden elkaar goed aan en omdat we elkaar wekelijks en met periodes zelfs dagelijks zagen, liepen vriendschap en werk in elkaar over. Daardoor werd Denise zowel een klankbord op werk- als privégebied. Op feestjes praatten we dronken over nieuwe plannen en in de coulissen over heftige familie-etentjes. Ik denk dat ik dat het meest ga missen, iemand die zowel op werk- als privégebied helemaal op de hoogte was en daarin als geen ander kon luisteren en al dan niet gewenst adviezen gaf. We noemden onze samenwerking ook wel eens gekscherend “ons tweede huwelijk”.

Je bent nu in je eentje TG Locals. Denk je dat er veel gaat veranderen?
Voor mij wel, voor het publiek dat naar onze voorstellingen komt niet. Hetgeen Denise en ik maakten, waren voorstellingen waar we beiden 100% achter stonden. Dat betekent dat we tijdens een maakproces bleven zoeken en schaven tot we beiden tevreden waren. Concessies zijn er weinig gedaan. Samen hebben we gezocht naar een stijl waar ik nog steeds achter sta. Daarnaast werk ik nog met dezelfde mensen als vroeger die allemaal hun eigen stempel op onze voorstellingen drukken. Onze nieuwste voorstelling ‘Baas in het Bos’ wijkt daarin niet veel af. Wel zal ons publiek in de toekomst nieuwe acteurs en actrices gaan zien die in onze voorstellingen spelen en zal ikzelf niet meer in iedere voorstelling spelen.

En nu? Hoe zie je de toekomst van TG Locals?
Juist omdat onze samenwerking als een warme trui voelde, denk ik dat het ook tijd werd dat we los van elkaar weer uitdagingen aan zouden gaan, weer even in het diepe springen. Dat leek me na ons ‘break up’ gesprek best eng en iets waar ik totaal geen zin in had. Nu, een zomertje verder, is de eerste schrik verdwenen en is er ook veel zin om het alleen te gaan doen. Wel betekent dit dat ik nog iets meer dan voorheen op zoek ga naar nieuwe samenwerkingen en spannende ontmoetingen. De drang om verhalen te delen met een publiek maar deze ook met anderen te vertellen, blijft. De vorm waarin ik dat wil doen is niet statisch. Muzikaal en beeldend voor de allerkleinsten blijft wel het vertrekpunt. Toch wil ik het aankomende jaar even terug naar de basis, het even helemaal alleen doen. Ik ga een solo schrijven, maken en spelen:  ‘Waar Wubbe Woont’ (3+). Hiervan zijn op de presentatiedag van januari een aantal scenes te zien en ik zal de voorstelling vanaf seizoen 2020/2021 gaan spelen.

En na volgend jaar?
In de toekomst wil ik meer gaan regisseren. Ik wil op zoek naar een vaste kern van acteurs en muzikanten die meespelen in onze voorstellingen. De randprogrammering zal worden uitgebreid. Naast de lesbrieven die we aanbieden, maakten we al eerder interactieve eindes na voorstellingen. Daarbij wil ik lessen aanbieden die vooraf of achteraf kunnen worden gegeven op school of in het theater. Voor mij fungeren de acteurs als brug tussen het publiek en de voorstellingsthematiek. Zij dagen en leggen uit, verwonderen, prikkelen en houden een spiegel voor. Na afloop zoeken we de kinderen altijd op in de foyer en ik merk dat ze in contact willen met ons; vragen, knuffelen, aangapen en delen. Hier liggen kansen. Naast voorstellingen die een indruk achterlaten, wil ik indrukwekkende ontmoetingen creëren m.b.t. de onderwerpen waar we over maken. Een goede voor- of naprogrammering is daarbij essentieel!