Algemeen-BuroBannink-Presentatiedag-foto-Floris-Heuer-jeugdtheater.10

Route naar geluk?

Dikke poezen op een toetsenbord

Zaterdagochtend. Ik ben voor de verandering vrij en merkwaardig productief. Schoongemaakt, brood gebakken, groentes verpot en nu mag ik met een lekkere kop koffie en een kat op schoot even niks doen. Mijn favoriete magazine dat al weken vanaf de kast naar me lonkt maar waar ik eigenlijk nooit tijd voor neem komt eindelijk uit z’n folietje. Yes, ME time! Eindelijk tijd voor wat ik wil, even niet werken, even niet geleefd worden, even ontspannen en dingen doen waar ik blij van word! Kom maar op!

Het magazine gaat over balans, over samenzijn met anderen, over zingeving en genieten van kleine dingen. Een interessant artikel over waarom we steeds meer betrokken willen zijn bij anderen trekt mijn aandacht. Waarom we telkens naar een facebook app grijpen om de wereld om ons heen te ervaren maar dat dit echt niet op die manier lukt. Mijn hoofd gaat mee in die redenering. Ik voel me fijn met deze ochtend waarin ik echt even tijd had voor mijn huis, voor mijn katten, een gesprek met de buren en de dingen die ik leuk vind om te doen.

Maar terwijl ik dit lees en besef, dwalen mijn gedachten toch weer af. Waar is mijn telefoon? Moet ik niet even facebook bekijken? Heb ik nog mails ontvangen? En daar is het weer, de pijn in mijn buik als ik me zorgen maak of alles wat geregeld moet zijn, wel werkelijk geregeld is. Mijn gedachten dwalen af naar die inbox op mijn telefoon. Soms onderdruk ik die drang om mijn mail te checken. Dit is mijn ‘vrije tijd’, dit is mijn moment, ik ben nu aan het ontspannen. Ik werk om te leven en ik leef niet om te werken. Ik wil toch niet geleefd worden door mijn werk? Ik wil toch zin geven aan mijn leven? “Ik moet en zal ontspannen en dingen doen die ik wil”, denk ik ondertussen enigszins niet meer zo ontspannen.

Licht gefrustreerd probeer ik op zoek te gaan naar mijn balans tussen werk en vrije tijd. Tussen moeten en willen. Maar wat wil ik dan eigenlijk? Ik wil heel graag mijn werk loslaten en in het moment genieten van mijn leven. Ik wil aan yoga doen of hardlopen. Ik wil een moestuin. Gezond eten van eigen bodem. Weg met de e-nummers en suikers uit mijn voeding. Ik wil er altijd zijn voor mijn vrienden en dus altijd naar hun belangrijke momenten, verjaardagen, voorstellingen. Altijd de telefoon opnemen want er kan wel iets zijn. Ik wil iets betekenen voor mensen, dichtbij en ver weg. Dus lach ik zo veel mogelijk en groet ik mensen die ik tegenkom. Maak ik een praatje met de mevrouw die voor de Lidl de krantjes verkoopt en neem ik soms boodschappen voor haar mee, maar ik kan toch meer doen? Ik wil mijn familie steunen en ik wil mijn vriend gelukkig maken, dus doe ik graag wat zij willen. Ik wil de wereld redden van zijn ondergang, geen verspilling, wel recyclen, geen vlees meer eten. Ik wil dierenleed voorkomen (Is die kat een zwerfkat? Moet ik die niet in huis nemen?). Ik wil gelijke kansen voor iedereen en ik wil mensen helpen groeien, ik wil dat mensen mij inspirerend vinden, ik wil dat anderen mij waarderen, dat ze van me houden. Ik wil van mezelf houden en dat ik in de ogen van anderen en die van mezelf een goed mens ben. Ik wil gelukkig zijn!

Best vermoeiend en verlammend al dat willen! Ik kan beter zeggen al dat moeten willen.   Volgens mij wil ik alleen maar een gelukkig mens zijn en wil ik in de ogen van anderen ook een ‘goed’ mens zijn. “Ik wil gelukkig zijn” klinkt soms alleen toch meer als een vloek dan een wens. Want hoe bereik je dat geluk? Je hebt het zelf in de hand en dat maakt het verschrikkelijk verlammend. Want om je heen zie je anderen hun weg naar geluk delen en hoe vaker je die ‘ik-ben-zo-gelukkig-sinds-ik-yoga-en-enkel-soja-meuk-eet’ foto’s voorbij ziet komen, hoe meer je gaat denken dat die soja-meuk ook voor jou je weg naar geluk is.

Zin geven aan het leven is in mijn levensopvatting de sleutel tot geluk. En door die zingeving leg ik mezelf zoveel wensen op, dingen die ik wil willen maar als ik eerlijk ben wil ik toch helemaal niet gaan hardlopen! Ik wil dat ik iemand was die dat wel echt wil en daar dus gelukkig van wordt. Maar ik wil veel liever taartjes eten en facebook lezen, filmpjes kijken, gezellige dingen doen en… werken.

Hoewel ik dus baal van mezelf omdat ik soms nergens anders over kan praten dan theater en kinderen. Geeft mijn werk mijn leven zin. Ik word er blij van en ik word er blij van dat alles onder controle is. Dat ik op de hoogte ben en dat dingen geregeld zijn. Wellicht moet ik wat aardiger tegen mezelf zijn en me berusten in het feit dat ik niet elke dag de wereld hoef te redden. Dat ik niet hoef hard te lopen of met mijn benen in mijn nek in het moment hoef te zijn. Voor sommige mensen is dat de route naar hun zingeving en dus geluk. Voor mij zit het nu in andere dingen. Tijdens het schrijven heb ik dus gewoon wel op deze ‘vrije dag’ mijn mail even gecheckt, alles is onder controle. Dan ga ik nu weer een foto op facebook zetten waarmee ik hopelijk mensen niet te veel druk opleg om gelukkig te zijn. Een foto van mijn laptop, met op mijn toetsenbord twee dikke katten en een kop koffie ernaast. Die foto dat is mijn werkelijke geluk, zonder druk, zonder moeten en hopelijk inspireert het niemand!

Karin Bannink