Algemeen-BuroBannink-Presentatiedag-foto-Floris-Heuer-jeugdtheater.10

Tijd heelt alle wonden

Op iets te hoge – maar hele mooie – hakken loop ik met een volle kar door de supermarkt. De wagen is volgeladen met knabbels, bier, wijn, fris en fruit. Vanavond is onze Blije Bier en Bitterballen Borrel van Buro Bannink om de start van het nieuwe seizoen te vieren. Een traditie die nog niet lang bestaat maar zeker doorgezet gaat worden. Een avond waarbij onze makers elkaar iets beter leren kennen en wij ons kunnen mengen tussen al die leuke en creatieve mensen op een kleurrijk kantoor. Ook een mooi moment om met elkaar te brainstormen over het bedrijf en de route die we met elkaar op gaan.

Tussen de tomaten in blik en olijfolie neem ik alles nog eens door. Vanavond presenteer ik namelijk ook de feiten en cijfers van ons bedrijf. Hoe zijn we gegroeid in de afgelopen jaren? Veel gezelschappen stellen terecht kritische vragen over sommige keuzes die ik maak. Waarom veel gezelschappen en waarom niet juist focussen op enkelen? Wat voor effect heeft de hoeveelheid voorstellingen op onze verkoop? Vragen die ik voorheen enkel kon beantwoorden met mijn onderbuikgevoel. Maar na een flinke analyse is het eindelijk vastgelegd in cijfers. En eerlijk gezegd zijn dat hele mooie cijfers en hele mooie feiten. De groei van Buro Bannink is in de afgelopen jaren constant gebleven. Steeds meer voorstellingen, steeds meer speelbeurten per gezelschap en gelukkig ook steeds meer inkomsten. Vanavond ga ik al dat heugelijke nieuws dus presenteren aan mijn stal. Daar heb ik zin in!

Terwijl ik hierover aan het peinzen ben in de supermarkt komt er plots iemand in mijn aura. Niet erg, ik doe een stapje opzij. De vrouw is erg luid aan het bellen met haar moeder. Die conclusie is niet heel ingewikkeld want schel roept ze door de telefoon “Nee mama, een maand, we hebben wat te vieren”. Geen idee natuurlijk waar dit overgaat. Ik pak mijn groenten schnitzel uit de koeling – want ja, die was in de uitverkoop – en wil de loodzware kar weer in beweging brengen. Tot er ergens iets vanuit mijn geheugen opborrelt en zorgt dat ik me omdraai.

In een kort moment valt het kwartje. Dit is mijn oude directeur. Die ik al bijna vijf jaar niet gezien heb. Dat is natuurlijk niet heel vreemd, niet veel mensen houden contact met hun oude werkgever. Maar de scheiding met deze oude baas was nogal… explosief. Het bedrijf waar ik werkte voor ik Buro Bannink begon moest liquideren en dit had voor het gehele team nogal een heftige afloop. Alles ging goed en plots toch niet. Er was te weinig naar de feiten en cijfers gekeken. Het bestuur besloot te stoppen omdat er risico bestond dat ze failliet zouden gaan als ze niet ingrepen. Voor de toenmalig directeur een flinke klap. Wat erg veel invloed had op de sfeer en de werkwijze met het hele team. Er kwam geen afscheid, geen bedankje, geen “wat vervelend dat jullie op straat staan”. Ik werd verzocht om al mijn overuren op te nemen en zo snel mogelijk niet meer aanwezig te zijn. Toen ik met mijn spullen het kantoor uitliep keek mijn baas niet eens op van haar computer. Raar en koud wanneer je 3,5 jaar iemands rechterhand bent geweest.

Ik heb veel van haar geleerd. Dingen die ik absoluut anders zou doen, maar ook heel veel dingen waar ik dagelijks nog wat aan heb! Ik heb haar wel echt vervloekt. Ze heeft mij in het begin erg tegengewerkt in de doorstart van mijn eigen bedrijf. Ik kreeg hartkloppingen wanneer ik een gele auto zoals die van haar voorbij zag scheuren. In het begin dacht ik terug aan die tijd met rancune, nog licht met woede, verdriet, met emotie. Nu stond deze vrouw zo dichtbij naast me. Een grote glimlach lag op mijn gezicht. Ze was niet veranderd, ze zag me niet, ze deed haar ding. De glimlach verscheen niet omdat ze niet veranderd was. Ook niet omdat ik net mijn cijfers aan het doornemen was en dit het perfecte moment was voor het “kijk eens hoe goed het met mij gaat” gesprek. Nee. De glimlach verscheen omdat er geen enkele negatieve emotie meer boven kwam drijven. Eigenlijk wilde ik met haar in gesprek om te weten hoe het met haar gaat, ik ben oprecht geïnteresseerd. “Wat heerlijk te beseffen dat tijd echt alle wonden heelt” denk ik, terwijl ik die superzware kar in beweging duw. Ik spreek haar niet aan maar loop door. Ze zal me waarschijnlijk niet meer herkennen. Ik wil dit blije gevoel niet kwijtraken en niet vervallen in een gesprek waarbij het toch snel gaat om prestaties doorspekt met emoties. Blijkbaar doen we beiden boodschappen bij de Lidl en dat is voldoende om te weten. In gedachten bedank ik haar voor alles wat ik van haar geleerd heb en knoop een gesprek aan met de man achter me in de rij. Op naar de borrel om te vieren dat alles goed is. Ik ben dankbaar hoe dingen zijn gelopen. Als zij niet, dan was ik nooit. Ze gaf me het mooiste wat iemand ooit kon doen: een kans om met dit waanzinnig leuke bedrijf te starten. Misschien toch maar een bos bloemen sturen.

Karin Bannink