Hoe Wie Walvis Werkte aan ‘Waar de Wind Woont’

Afgelopen winter, op dagen van storm en kou, sloot Wie Walvis zich op in de prachtige schuilkerk De Hoop in Diemen. Ze begonnen aan het repetitieproces van ‘Waar de Wind Woont’. Zonder een vast script en met een deels nieuwe cast, nieuwe regisseur en twee vertrouwde vormgevers begon het proces als een echte zoektocht. Wij vroegen artistiek leider, schrijver en speler Amarins Romkema hoe ‘Waar de Wind Woont’ gemaakt is en hoe ze er nu nog aan werken.

Zonder script? Hoe werkt dat? Nou, we hadden wel een script, maar niet zoals bij eerdere voorstellingen waarin we werkten met veel dialoog. Voor ‘Waar de Wind Woont’ hadden we een script waarin scène-omschrijvingen stonden omdat we met zo min mogelijk tekst wilden werken.

Waarom? We wilden dat de voorstelling beeldend zou worden en zoveel mogelijk vertellen in beeld en muziek. Dit omdat het verhaal zich ertoe leende en ook omdat we het voor de allerkleinsten geschikt wilden maken. Dan is veel tekst niet handig. Wel had ik liedteksten geschreven. Dat kon ik niet laten. Ik denk dat die gezongen teksten nu een heel fijne plek hebben in de voorstelling.

Hoe was het werken met nieuwe mensen? Bij Wie Walvis werken we altijd met een deels nieuwe cast omdat elke voorstelling muzikaal en qua spel om andere kwaliteiten vraagt. Dat is te gek en best spannend. Met de spelers nu hadden we meteen lol dus dat maakte het werken heel plezierig. Door met nieuwe spelers te werken ontdekten we nieuwe dingen op gebied van spel en muziek. Hierdoor wisten we in het begin niet goed waar we moesten beginnen omdat we steeds weer verrast werden door de nieuwe dingen die we zagen en hoorden. We hebben het proces echt als een zoektocht benaderd waarin we elkaar leerden kennen en de voorstelling als een puzzel steeds meer een vorm kreeg.

Hoe ging het repetitieproces? We begonnen met het onderzoeken hoe je wind kan vormgeven in beeld en geluid, welke soorten wind er bestaan, welk karakter de wind kan hebben en hoe je iets zichtbaar kan maken dat geen duidelijke vorm heeft. Vanuit daar zijn we scenes gaan maken. Die werden eerst vrij abstract. We wilden dat het verhaal concreter zou worden en zijn toen een schimmenspel gaan maken om het verhaal van de jongen te vertellen. Dat was ontzettend leuk om te doen, maar nog best moeilijk. Vanaf de zijlijn maken we alle geluiden als een soort hoorspel en dat moest strak getimed worden, anders werkt het niet. En verder hebben we lekker muziek met elkaar gemaakt.

Ben je tevreden over de voorstelling nu? Ik vind dat de voorstelling mooi is geworden maar hij is nog niet helemaal af. Het decorbeeld dat Eva en Elian hebben gemaakt is prachtig. Muzikaal hebben we ook weer echt iets nieuws neergezet. Inspiratie haalden we uit Fado en Flamenco, maar er zit ook een heel mooi Philip Glass achtig nummer in met vibrafoon en Spaanse gitaar. Maar de voorstelling is nog in ontwikkeling. We zijn bezig met het inkorten van bepaalde scenes en het aanscherpen van wat we willen vertellen en hoe, de dramaturgie dus. Dat zijn dingen die je pas echt goed voelt als er publiek is en waarvan we nu weten dat er nog wat fine-tuning nodig is. De voorstelling is dus nog niet helemaal klaar en daarom gaan we er binnenkort met veel plezier aan werken om het echt af te krijgen.

En waar hoop je met ‘Waar de Wind Woont’ te gaan spelen? Overal!