Algemeen-BuroBannink-Presentatiedag-foto-Floris-Heuer-jeugdtheater.10

Weg met de to-do lijsten!

Op een druilerige dag in november zit ik in een trainingscentrum aan zee. Buiten waait het zo hard dat op het strand lopen het oer-Nederlandse werkwoord uitwaaien ver te buiten gaat. Zo hard als het buiten stormt, zo hard stormt het van binnen bij mij ook. Niet een donkere onheilspellende wolk in de lucht. Nee, een wind die overal tegenaan duwt. Die dingen optilt en misschien wel even een andere plek geeft. De wind stormt en kolkt door mijn hoofd want ik ben aan het leren dingen anders te zien. Dingen te herijken. En al die inzichten zorgen voor lucht maar ook voor turbulentie. 

Terwijl ik met mijn kopje koffie en meergranenbiscuitje de kring van medecursisten rond kijk wordt er een vraag gesteld. Ik neem deel aan een Young Executive Program om de nodige inzichten en tools te krijgen om mezelf in mijn huidige werk te laten groeien. Groeien en ontwikkelen doe je vanzelf maar wel met de juiste voeding en condities. De vraag wordt nog eens herhaald. “Stel je voor. Over twee jaar is je bedrijf tien keer zo groot als nu? Hoe ga je daarmee om?” Voordat ik de vraag echt goed in mijn hoofd heb laten doordringen is er al direct een fysieke reactie op gang gekomen. Voor de buitenwereld ben ik nog steeds rustig. Maar mijn maag draait zich om, mijn nek en oren worden bloedheet, mijn handen worden klam en ik krijg geen lucht meer. Hoe hard het buiten ook waait, ik wil hier direct weg.

Ik moet er niet aan denken dat mijn leuke, gezellige toko straks een full-blow imperium zou zijn. Wat een ellende! Wat een stress! Wat een verantwoordelijkheid! Los van het feit dat ik oprecht niet denk dat groei in mijn bedrijf wenselijk is. Niet voor mijn gezelschappen, niet voor de theatersector en niet voor mijn team. Is deze fysieke reactie niet verbonden aan mijn visie op die groei? Deze is onherroepelijk verbonden aan mijn persoonlijke angsten. De angst boven mijn kunnen te werken, te falen en vooral het gevoel niks te kunnen.

De afgelopen jaren gaat het heel erg goed met mijn bedrijf. Van ZZP’er die werkt op basis van gevoel, passie, visie en bevlogenheid voor jeugdtheater ben ik uitgegroeid tot een bedrijf. Ik ben dus directeur en dat vind ik bijzonder moeilijk om te benoemen en erkennen. Weer zo’n persoonlijke angst. Exact de angst die getriggerd wordt door de groei in mijn bedrijf heeft ervoor gezorgd dat ik tijdens deze windkracht 8 in dit trainingscentrum zit.

De afgelopen tijd ben ik dus op zoektocht geweest naar aspecten van mezelf. Want ik geloof wel dat goed leiding geven begint met leiding geven aan jezelf. Begrijpen waarom je doet wat je doet om zo ook de ander beter te kunnen begrijpen en daarin te kunnen begeleiden, helpen of coachen. Ik vind het bijzonder moeilijk om trots te zijn op mijn eigen successen, maar kan anderen er heel goed voor roemen. Hoewel ik goed weet wat ik wil en welke visie ik heb, ben ik zeer slecht in direct te benoemen wat ik wil. Ik wil voor geen goud een ander aan het roer van mijn bedrijf maar ik heb bijzonder veel moeite met mezelf directeur te noemen. Ik voel mezelf verantwoordelijk voor alles wat fout gaat maar wanneer iets goed verloopt ben ik met name dankbaar voor de bijdrage van anderen. Waarom al die onzekerheid, dat zelfverwijt en die zelfkritiek? Waarom sta ik mezelf toch zo gigantisch in de weg?

Logischerwijs valt veel natuurlijk te verklaren vanuit mijn jeugd, mijn puberteit en alle ervaringen tot nu toe. Zodra ik kon ontdekken vanuit welk verlangen ik mijn werk doe en welk gedrag daar aan gekoppeld is, begonnen bepaalde kwartjes te vallen. Door mijn gedrag en keuzes zorg ik voor een bevestiging van mijn negatieve gevoelens. Eye opener! Misschien een open deur voor velen, maar zodra je echt begrip hebt voor jezelf en je bewust bent waarom je bepaalde keuzes maakt, kan je veranderen. Simpel tegen mezelf zeggen dat ik het heel goed gedaan heb en dat ik echt trots op mezelf kan zijn, heeft tot nu toe nog geen enkel nut gehad. Boos op mezelf worden omdat ik niet blij ben met succes werkt ook niet zo goed kan ik vertellen. Bij mij is de transitie met het zien van mijn eigen gedragspatroon gestart. Wat een heerlijk kwartje was dat! Maar toch werd ik ondanks dat eerdere kwartje hier nu fysiek onwel bij de gedachte aan die intense groei.

Opeens flitste een verandering door mijn hoofd. “Zo! We moeten onze manier van werken echt extreem veranderen om die groei aan te kunnen, dit kan echt niet meer langer zo.” Ik bedacht me dat als mijn bedrijf nog groter zou worden alles veel efficiënter moest. Beter in balans moest komen. Ik kan dan niet meer over alles verantwoordelijkheid nemen. Nu is het al onmogelijk om al die ballen in de lucht te houden. Laat staan als ze met tien keer zoveel zijn. Mijn team zal dan toch ook echt mee moeten helpen en ballen gaan vangen. Zij moeten ook eindverantwoordelijk zijn voor hun eigen onderdeel. Bam, weer een eyeopener! En ik maar denken dat ik mijn team ontzettend deelgenoot had gemaakt van mijn bedrijf. Ja, ze zijn echt deel van het bedrijf maar niet van de verantwoordelijkheid. Ik geef namelijk taken geen verantwoordelijkheden. Ik vraag hoe de taken gaan. Ik bedenk al het beleid en heb de planning in mijn hoofd zitten. Hoewel ik het helemaal niet wil, zit potverdrie gewoon mijn team te micromanagen op mesoniveau.

Met dit micromanagen zorg ik voor een focus op de to-do’s. Op de takenlijst en wat er van die takenlijst afgevinkt kan worden. Maar niemand wordt daar echt blij van. Want die takenlijst is on-uit-put-baar. Er is altijd iets NIET afgemaakt, er is altijd een prioriteit die toch doorgeschoven moet worden. Er is nooit een eind in zicht en nooit een doel echt behaald. To-do management zorgt voor korte termijn denken en geeft geen ruimte voor groei en ontwikkeling. Daar ging het kwartje.

De tweede vraag die mij hierna gesteld werd had een heel ander effect op mij. Deze vraag gaf mij lucht, gaf mij adem en rust. De vraag was: “Stel dat je over twee jaar tien keer zo groot wil zijn. Waarmee zou je dan stoppen? Waarmee zou je doorgaan? En waarmee zou je beginnen om dat voor elkaar te krijgen?” De fruitmachine van mijn brein begon de kwartjes te verwerken. De kansen vielen naar beneden, de mogelijkheden, de inzichten, ratel ratel, kwartje na kwartje. Door te denken aan een grote groei te moeten maken, zag ik ineens glashelder de kern van mijn bedrijf. Ik zag ineens wat ik wilde met Buro Bannink. Ik zag hoe ik dat wilde. Ik weet hoe ik het kan veranderen om met die groei om te gaan. Rust kwam met dit besef. Ik wil niet groeien, maar ik wil wel een bedrijf die de groei aankan.

Dus we gaan veranderen. Ik ga veranderen. Ik ga beginnen met mijn team deelgenoot te maken van de verantwoordelijkheden, het beleid en onze visie. We gaan door met samenwerken vanuit onze connectie en het werken vanuit bevlogenheid, passie en energie. En we gaan stoppen! Ik ga stoppen met stress door onzekerheid. Ik ga stoppen met straal- en faalangst en ga starten met straalkans en faalmoed. Op een meer praktisch punt gaan we stoppen met denken vanuit taken. Weg met de to-do lijsten en lang leve de lange termijn visie. Hopelijk zijn we over twee jaar niet tien keer zo groot maar wel tien keer zo trots op wat we doen!

Karin Bannink

De kwartjes zijn gevallen door de erg fijne training bij De Baak. Ik zit nu op een derde van het Young Executive Program. Ik ben benieuwd wat deze leergang allemaal nog voor mooie inzichten zal brengen. Maar de lessen die ik er nu uitgehaald heb zijn al onmenselijk waardevol. Mocht je verdieping zoeken of ontwikkeling, deze trainingsorganisatie kan ik heel erg aanbevelen! Werk je in de culturele sector kijk dan op www.cultuurenondernemen.nl voor mogelijke cursussen en trainingen tegen een bijzonder gereduceerd tarief. Voor overige sectoren, zie www.debaak.nl.