Blog: Geen gedonder maar stralen!

Het was 35 graden en ik stond met een rugzak van 10 kilo en een tas met boeken (gevoelsgewicht 46 kilo) na 24 uur reizen ergens midden in Bangkok. Mijn god waar ben ik aan begonnen? De auto’s rijden in een verschrikkelijk hard tempo vier banen dik naast elkaar de verkeerde kant op, zeer verwarrend. Ik kijk naar mijn google maps, waar moet ik heen? Hoe werkt deze kaart? Waarom? Waarom dacht ik dat het een goed idee was om helemaal alleen naar Thailand te gaan terwijl ik nog nooit alleen heb gereisd en nog nooit buiten het veilige Europa ben geweest. Zweet loopt in een straaltje langs mijn knieholte. Wat is het hier warm en benauwd. Hoe ga ik in vredesnaam bij dat hostel komen? Op dat moment komt er een tuktuk aangereden. Een mannetje spreekt me in gebrekkig Engels aan. Ik ben begin in vloeiend Engels terug te praten over waar ik zijn moet. We komen niet heel veel verder. Ik laat mijn google maps zien. Hij snapt het niet. Na veel handen- en voetenwerk komen we er uit. Hij weet waar ik zijn moet en hij wil me brengen. Op dit moment wordt ik overvallen door een angst die mij niet onbekend is, ik voel mijn cynisme op komen en mijn gevoel voor rechtvaardigheid. Oeps!

Overal had ik gelezen dat je van tevoren een prijs af moet spreken. Dat je altijd moet onderhandelen, want je wordt afgezet waar je bij staat. En afgezet worden is eigenlijk de grootste zonde die we kennen. (Die zeven zondes moeten nodig eens geupdate worden!) Je bent intelligent als je kritische vragen kan stellen. Je een loer laten draaien door iemand is doodszonde nummer één. We zijn kritisch, wantrouwig, zoeken naar die mega adder onder het gras, want iedereen probeert ons hoe dan ook te naaien. Blije mensen zijn domme mensen, want hoe kan je blij zijn in een wereld die zo vol zit met mensen die proberen van je te profiteren. En iemand laten profiteren van je is het domste wat je kan doen. De wereld zit momenteel vol met mensen die aldoor op zoek zijn naar het bewijs dat een ander hen een loer probeert te draaien.

Deze angst om door iemand opgelicht te worden heeft niet alleen met geld te maken. Ook in het dagelijkse leven zijn mensen bang om meer te doen dan een ander. Om aan het kortste eind te trekken. Zonde van je tijd en tijd is geld. Iedereen doet dingen uit eigenbelang dus er is geen werkelijke goedheid in de wereld. Deze week zat ik met een vriendin aan de keukentafel te borrelen. Zij vertelde over een cursus die ze had gevolgd waarbij werd gesproken over deze mensen als Donderwolken. Altijd iets te mopperen, altijd wantrouwen, altijd bang, kritisch en altijd een ‘dat heb ik weer’ of een ‘dat kan toch nooit goed gaan’. Daarnaast zou je ook de Zonnestralen hebben. De donderwolken vinden deze mensen vaak naïef en dom. Zonnestralen zien kansen, zijn positief, zeggen bijna altijd ja en proberen met hun energie en enthousiasme de rest van de groep mee te krijgen. Vaak ten koste van zichzelf want probeer maar eens te stralen in een donderstorm.

De Donderwolken en Zonnestrallen zijn in groepen eigenlijk altijd in de minderheid. In een groepsproces is het gros (ruim 80%) volgens deze theorie, gewoon middenmoot. Zij kijken naar de strijd tussen de Zonnestralen en Donderwolken en sluiten zich aan bij de winnende partij. Helaas zijn in onze samenleving de Donderwolken -zo lijk het tenminste- al een tijd aan de winnende hand. Maar eigenlijk is het dus de middenmoot die de algemene sfeer en tendens bepaald, er is dus voor het gros gewoon een keuze om te donderen of te stralen! Wat een geluk! We hoeven dus niet als samenleving cynisme en achterdocht als goede eigenschappen te zien.

In mijn optiek is een Zonnestraal blij en kiest ervoor om de mooie dingen te zien, om de slechte niet te benadrukken, maar om te genieten van de kleine dingen. Als het om 10.00 uur ‘s ochtends al bloedverziekend heet is in mijn kantoor, kan ik me echt niet focussen op dat het wel lekker zonnig is buiten. Ik zweet me ongans en baal dat ik hier de hele dag binnen zit. Oei! Waar is mijn “Zonnestralen spirit”? Maar al met al weiger ik om er vanuit te gaan dat de mens mij een loer probeert te draaien. Ook wanneer ik weer eens met mijn neus tegen de muur ben gelopen, omdat het geloof in de goedheid van de mens niet werd bevestigd. Ook dan! Of juist dan! Juist dan kies ik er voor om blij in het leven te staan en de Zonnestralen te ondersteunen in het mooier maken van de wereld.

Laat ik dus nu eens mijn lof uitspreken. Voor de mensen die wel blij zijn. Die niet vervallen in het cynisme en die- ondanks dat ze achter hun computer aan het zweten zijn- vooral zien hoe mooi de zon schijnt. Wat een geluk dat er mensen zijn die er voor kiezen om de mooie dingen in het leven te zien. In de wereld vol cynisme en waar in wantrouwen en achterdocht gelijk staan aan intelligentie, is dat elke dag weer een echte beproeving. Het kost vaak meer moeite en energie om lachend op de fiets te stappen en contact te maken. Dan om weer een zuur berichtje op facebook te delen. Wat fijn dat die blije mensen er zijn!

Dus daar stond ik met mijn westerse normen en waarden bij die tuktuk. Met de interne strijd tussen cynische Donderwolk en naïeve Zonnestaal. De chauffeur noemt een bedrag, ik onderhandel wat en denk plots ‘laat maar’. Kom we gaan, breng me alsjeblieft waar ik wezen moet want ik wil blij zijn. Ik word niet blij van wantrouwen en misgunnen. Op dit moment is dit ritje met die tuktuk mij zoveel ontzettend onschatbaar veel waard. De rest van mijn reis heb ik niet nagedacht over of iets goedkoper kon, enkel over wat het mij waard was. Wellicht dacht men daar ‘wat een naïeve domme westerling’, maar daar kan ik mee leven.

Hoewel ik misschien hier en daar een paar euro werd afgezet is mijn blijheid, positiviteit en het vertrouwen in de goedheid der mensen mij zo onbetaalbaar veel waard! Net als die reis in mijn eentje door die “Oh zo enge wereld” maar vol met prachtige zonnestralen! Dank Zonnestralen, ga zo door! Ik help wel mee, ondanks zweet en warmte probeer ik ook te stralen! Geen gedonder!

Karin Bannink