Rare wezens
Wij mensen zijn rare wezens. Ik begin maar even met deze stelling omdat ik hoop dat mijn gedachten van de afgelopen uren heel herkenbaar zijn en dat er dus sprake is van een veel voorkomend menselijk defect. En niet dat de eerste zin eigenlijk moet zijn “Jemig karin jij hebt echt issues!” Want ik was dus eigenlijk van mening dat ik de boel be-hoor-lijk goed op orde heb met mezelf en dan met name in mijn bovenkamer.
Enfin volgens mij zijn we rare wezens. Altijd bezig met wat er niet is, altijd reikend naar een nieuwe toekomst. Vooruit bewegen naar het volgende, het gras lijkt altijd in de verte nog een stukje groener. Waarschijnlijk om zin te geven aan ons bestaan, want waartoe zijn we hier? Hopelijk om in de toekomst nog een stukje gelukkiger te worden.
Hoe moeilijk is het voor de meesten van ons om in het hier en nu gelukkig te zijn, met dat wat er allemaal is. In plaats daarvan zijn we in het hier en nu zo bewust van wat nog ontbreekt. Het idee hebbende dat wanneer dat er is, dat we dán echt gelukkig zijn. Maar wanneer dat moment daar is, ontbreekt er toch weer iets, is er toch nog iets anders om meer naar te verlangen. Zijn we dus weer niet zo gelukkig als we verwachtten te zijn en hoppa: daar is de teleurstelling! En de missie van geluk is dan dus weer gefaald.
De afgelopen weken is deze routine bij mij heel concreet en dus voelbaar. Ik ben namelijk aan het reizen. Als ik me ergens niet happy voel, zoek ik een nieuwe plek en ga ik daarheen. Natuurlijk draait reizen ook om het ontdekken van nieuwe plekken die je verwonderen en inspireren. En we verwonderen ons over nieuwe dingen, we laten ons inspireren door het onbekende. Maar ik pak hier dus constant mijn koffer in en uit. In de hoop dat de volgende locatie weer mooie, nieuwe ervaringen meebrengt. En ook zoekende naar die ene perfecte plek waar ik helemaal zen ben. Constant op zoek naar mijn persoonlijke paradijs, dat ik zelfs op Bali niet zo snel vind.
Elke plek waar ik terecht kom heeft zo de pluspunten en de minpunten. Mooie kamer maar geen hostel dus geen aanspraak. Geweldig zwembad maar de kamer stinkt naar mottenballen. Leuke locatie maar ik word gek van alle moskeeën. Midden in de natuur, prachtig diep in de jungle, maar helemaal alleen en ik kan nergens heen. Heerlijk authentiek, maar helaas kan ik me hier totaal niet verstaanbaar maken en de gesprekken met de locals worden dan toch echt bijster snel afgekapt of ontzettend awkward. Zo ontvlucht ik dus telkens een minpunt, welke ik op mijn volgende plek probeer te compenseren. Ik ga dus van extremen naar uitersten. Het houdt me scherp, het daagt me uit, maar het gras blijft dus altijd ergens anders groener.
Soms is het heel logisch. Je zit in een rotsituatie en je kan daar beter mee dealen door de gedachte aan wat komen gaat. ‘Betere tijden’ dus. Maar als je niet meer geniet van de mooie momenten omdat je halsreikend denkt aan nog mooiere tijden gaat er iets mis. Momenteel ben ik hier zo bewust mee bezig. Want het is redelijk paradijselijk hier, maar er ontbreekt altijd wel iets.
De afgelopen dagen ben ik geconfronteerd met mijn zoektocht naar de beste plekjes om zo lekker in mijn vel te zitten en gelukkig te zijn. Ik wil het perfecte plaatje, mooie natuur, heerlijk strand, prachtige kamer, geweldig eten, goed wifi, fijne sfeer en leuke mensen. In mijn overpeinzingen op het strand of in de jungle kom ik er dus achter dat ik dit met name wil omdat er iets groters ontbreekt.
Ik reis alleen en op sommige punten is dat heerlijk, dan wel fantastisch. Ik kan mijn eigen wensen achterna, hoef met niemand rekening te houden, nooit te overleggen en kan altijd doen wat mijn gevoel me aangeeft. Dus altijd in mijn eigen ritme, top. Maar er is ook niemand om dingen mee te delen. Nu kan ik wel overal waar ik kom een praatje aanknopen. Contact maken met nieuwe mensen is hier zo gedaan. Maar die echte connectie en veiligheid die je voelt met de mensen van wie je houdt, vrienden en familie, met je ‘lieven’, die is niet zo makkelijk opgebouwd. Ik ben zeker niet eenzaam en ontmoet elke keer bijzonder leuke, gezellige en mooie mensen. Een cadeautje is dat je door de reizigers die je ontmoet nog meer nieuwe culturen kan ontdekken. Door alleen te reizen ga je ook openstaan voor die vreemde in het restaurant. Voor iemand die even een praatje maakt, een sigaretje komt vragen of enkel de vraag stelt “waar kom jij vandaan?”. Zo maak je hier veel sneller nieuwe contacten en nieuwe vrienden. Voor je het weet reis je samen verder na het delen van een pizza.
Ik merk dat echte connecties met mensen voor mij ontzettend belangrijk zijn, waarschijnlijk het belangrijkst van alles. Elke keer is er weer een moment van alleen zijn en ja, dan zoek ik hier in externe zaken naar het paradijs en naar gelukkig zijn. Terwijl ik weet dat ik eigenlijk gelukkiger ben met mensen en de ‘lieven’ uit het leven. Wellicht ben ik dus wel gelukkiger in een lekkend tentje op Terschelling met iemand waar ik veel van hou, dan in mijn eentje op het mooiste stukje strand.
Maar voor nu probeer ik mega hard te genieten en dat lukt behoorlijk goed. Het paradijs dat ik zelf creëer door te zoeken naar mooie plekjes, de inspiratie te zien in het kleine, maar met name door open te staan voor elke mogelijke waardevolle connectie die ik hier tegenkom. Dit openstaan voor nieuwe mensen en connecties hoop ik als souvenirtje mee te nemen uit Indonesië, want dat kan mijn leven alleen maar mooier maken. Potver, weer een gedachte om in de toekomst het groenere gras op te zoeken! Nou ja laten we er maar van uit gaan dat vooruitgang en groei goed is. Dat het niet slecht is te wensen en te dromen. Dat het nodig is te blijven leren en ontdekken. En dat iedereen kan genieten van mooi groen gras of een prachtig wit strand. Maar dat wij mensen toch rare wezens blijven!
Karin Bannink
