Vanuit een ligbed aanschouw ik de Atlantische Oceaan en haar golven. Ze slaan hoog tegen elkaar op en spoelen het strand op. Waar ze vervolgens in het zand verdwijnen of zich terugtrekken. Met veel lawaai en kracht lijken ze te zeggen “Kijk mij eens, van alle golven in de zee moet je je door mij mee laten stromen!” Of “Hier ben IK, hoor mij, zie mij, voel mij!” Geen enkele golf is op zichzelf staand. Elke golf is onderdeel van het geheel, van die hele grote zee. Maar hier zittend op mijn ligbed zie ik er telkens maar een paar. Ook is er altijd wel een die mijn aandacht het meest opeist. Wellicht is het niet de grootste of mooiste waar ik nu naar kijk, maar dat kan ik helemaal niet waarnemen wanneer ik er eentje probeer te volgen. Wanneer ik een golf volg zie ik de zee in haar geheel niet meer. De golf verdwijnt wel en wat overblijft is de zee, die ik uit het oog verloren was.

Zo kijkend naar de golven en zee, herken ik mijn gedachten. Vaak probeer ik aan mensen uit te leggen hoe mijn brein werkt. Want ik ben er een tijd gelegen achter gekomen dat dit wellicht “anders” is. Dat hoe mijn gedachten en de focus of concentratie daarbij werkt dus niet voor alle mensen herkenbaar is. Dat we allemaal anders naar de wereld kijken en andere gedachten hebben wist ik wel, maar dit is dus weer net een stapje verder.

Enfin, ik vergelijk mijn hoofd altijd met diverse sporen van een muziektrack. Iedereen heeft meerdere sporen met diverse gedachten. Sommige sporen lopen, maar zijn heel zacht. Of je hoort helemaal niets,  zoals het spoortje “adem in en adem uit”. Laten we stellen dat je ongeveer vier sporen in je hoofd hoort en dat daarvan één duidelijk hoorbaar is en de rest wat stiller is.

In mijn hoofd is het wat drukker, zo denk ik minimaal 15 sporen te hebben. Waarvan er eentje altijd aan het zingen is. De ander is altijd om zich heen aan het kijken naar wat er gebeurt. De volgende gedachte heeft enkel woorden die in een soort ritme voorbijkomen. Dan is er een spoor altijd gehaast bezig met wat moet en die probeert te bedenken wat ik vergeten ben. Een spoor waar alleen kleuren en vormen voorbijkomen en die soms alle andere gedachten laat verdwijnen. Klinkt het al anders?

Gelukkig zijn er ook wat sporen die samenwerken en die focussen op het gesprek wat gaande is. Omdat er zoveel gedachtes zijn benader ik alles ook heel rationeel. Ik wil dingen snappen en een geheel maken van iets. Ik maak er vaak een kloppend verhaal van om het te begrijpen. Zodra ik iets analytisch en verhalend uiteen ga zetten, vallen die sporen samen en worden mijn gedachten een geheel. Voor mij helpt schrijven heel erg om de kern van iets naar boven te halen.

Hoewel ik hier zit, de geluiden hoor, de zee zie, pijn in mijn rechterbil heb, de zon irriteert en ik een liedje in mijn hoofd heb, zijn bijna alle andere sporen gefocust op mijn telefoon en het daar vastleggen van deze woorden. Even gefocust op het schrijven van mijn blog, lekker de tijd vergeten en in de hyperfocus zoals dat wordt genoemd.

In het schrijven van dit blog met de focus van al mijn gedachten gebeurt er iets bijzonders. Ik wilde namelijk iets heel anders schrijven. Vanuit de golven ging ik naar mijn gedachten en overprikkelende sporen. En toch komt er een kloppend verhaal uit. Die sporen werken dus samen om mij iets te vertellen over mijn gedachten, mijn focus en wat dit doet met mijn gevoel. De zee en mijn brein willen mij wat leren en door dit te schrijven en mijn proces te analyseren kom ik daar.

Ik wilde deze blog schrijven over iets waar ik het afgelopen jaar zoveel over voorbij heb zien komen. Iets wat bij mij frustreert en waar ik heel veel meningen en ideeën over heb. Namelijk een blog over het diversiteitsdebat. Ik begin dus opnieuw te schrijven en begin uiteen te zetten wat mij aan het denken bracht en hoe ik daar tegenaan kijk. Over dit onderwerp wilde ik van alles schrijven en dit blog moest enkel aantonen dat hoe meer we verplicht vanuit beleid focussen op inclusiviteit, hoe meer afstand het beleid weet te creëren. Zodra ik mijn makers of collega’s moet benoemen met hun etniciteit of afkomst zie ik dan de maker of de collega dan als gelijkwaardig?

Mijn genuanceerde visie op dit onderwerp wilde ik in een eerste blog onderbouwen en daarna in komende blogs wellicht telkens een ander aspect van dit debat onder de loep nemen. Bij het terugbrengen van mijn oorspronkelijke boodschap borrelt de frustratie en boosheid op die ik over dit onderwerp voel. Ik word kwaad omdat ik het gevoel heb dat mijn geliefde theater, geliefde theatermakers en heerlijke kinderpubliek kwaad wordt aangedaan. Ik ben waanzinnig overtuigd van de noodzaak tot meer inclusiviteit in de maatschappij en dus ook theater voor iedereen. Maar mijn onderbuik zegt dat we het grote plaatje kwijtraken. Deze frustratie tijdens het schrijven zorgt dat mijn sporen niet meer samenwerken. Mijn gedachten gaan alle kanten op en schrijven lukt nu niet. Het frustreert nu dubbel! Zowel het onderwerp als het schrijven zorgt dat mijn adem verkrampt en mijn gevoel omslaat.

Ik kijk weer naar de zee. Plots herken ik die ene golf en het grote plaatje. De golven inspireerden mij tot een analyse en inzicht dat vanzelf liep. De gedachten vormden vanzelf de woorden voor dit verhaal. Het grotere geheel kwam tot stand door de gedachten te laten golven en stromen. Door in mijn blog te focussen op die ene grote golf die mijn gedachten vaak overneemt, zie ik het geheel niet meer. In dit onderwerp verlies ik zelfs mijn plezier voor mijn werk en om mensen te inspireren.

Kijken we momenteel alleen maar naar die fokking grote golf die heel veel lawaai maakt? Die super hoog op komt, die met geweld tegen het zand aan slaat en daar zal verdwijnen? Die grote golf die daar een gat zal slaan in het zand? Terwijl de zon zo mooi reflecteert op het water dat in de verte rustig voortbeweegt?

Wellicht zal ik in de toekomst toch nog een blog (of heel veel blogs) schrijven met daarin mijn visie op het diversiteitdebat. Hopelijk zal het dan inspireren tot anders doen en denken. Maar voor nu merk ik dat mijn gedachten en gevoelens ook zo zijn als die zee met al die golven. Met de focus op die ene golf zie ik de zee niet meer. Door me te veel te verdiepen in discussies over beleid, waar ik geen invloed op heb, groeit mijn frustratie, mijn woede, mijn verdriet. De golf wordt heel groot en terwijl het schrijven van deze blogs mij altijd rust en blijdschap biedt, geeft dit onderwerp dit niet. Ik geniet niet van dit mooie moment hier op het strand van Portugal.

Dus spannen de sporen in mijn brein zich samen. Ze vertellen mij tijdens het schrijven een verhaal. Ze zeggen “Wat mooi, we zijn eigenlijk een zee! Wanneer een golf te groot en meeslepend is, probeer dan uit te zoomen, dan zie je het grotere geheel. Laat je niet meeslepen en op die zandbank knallen, maar zie hoe het enkel een golf is in een zee met water”.

Ik kijk naar die zee, zie de zon weerspiegelen. Wat ben ik klein, wat is zij groot. Zeker als je het in het geheel der dingen ziet. Dus tot zo ver. Ik luister naar het ruisen. Er begint weer een liedje in mijn hoofd, er vliegen weer random woorden rond en ik vrees dat ik mijn sleutels kwijt ben. De rust is wedergekeerd in mij. Status quo, veel golven, veel gedachten en toch rust.

Karin Bannink