Door een kronkelig straatje met prachtige huizen loop ik de zon op het plein tegemoet. Overal zijn kleine Franse balkonnetjes vol gezet met terracotta potten en weelderige planten. Deze hele straat bevindt zich op dit uur in de schaduw, terwijl het aangenaam warm is. Het is eind oktober en ik loop in zomerjurk en op slippers door deze stad.

Om me heen vooral veel Spanjaarden. Druk pratend lopen ze de schoonheid van deze stad zo voorbij. Dat straatnaambordje met prachtige azule-mozaïek aardewerk valt hun niet op. Mij zou het ook niet opvallen als dit mijn thuis was. Op dit moment zou ik niets liever willen dan dat ik dit mijn thuis kon noemen en achteloos door deze straten zou lopen onderweg naar een afspraak op het terras. Maar ik ben maar een paar korte dagen in deze bruisende maar ontspannen stad en ik neem zoveel ik kan op. Ik probeer de stad in te ademen om zo weer de zon in de koele stad door mijn lijf te voelen.

Ik ben redelijk halsoverkop vertrokken naar Sevilla. In mijn eentje een prachtig hotel geboekt, daar waar het boven de 25 graden was. Alles in mij schreeuwde tegen mij: je moet zon, je moet hier weg, je moet nu stoppen en alles loslaten. Ben ik gevlucht of ben ik gewoon op vakantie? Het besef komt dat dit mijn 6de vakantiedag is in dit jaar. Wellicht heb ik niet zo heel goed voor mezelf gezorgd? Nu ik op mijn slippertjes langs die pleintjes met fonteintjes loop, langs barretjes vol lachende mensen word ik volop geconfronteerd met mijn eigen gemoed.

Vlucht ik in werk?

Ik ben de afgelopen maanden verder weg komen te staan van waar ik blij van word dan ooit in mijn leven. Ik heb het gevoel dat mijn levensenergie uit mij is gesijpeld. Ik heb mij mee laten voeren op de golven van moeten en doorbijten. Ik heb me erin ondergedompeld omdat het daar wellicht beter vertoeven was. Daar was ik druk, daar was ik bezig, daar had ik geen tijd. Daar kreeg ik controle op de wereld, ik deed iets, ik was er mee bezig. Geen tijd om te voelen, om te ervaren, om te denken of peinzen. Wel over dat wat nu gefixt moet worden maar niet over wat er voor mij toe doet. Wat mij geluk brengt of zelfs maar dat wat mij mij maakt. Als ik er niet over zou denken, zou ik niet het verdriet voelen van wat niet kan en of de angst dat het zal veranderen.

Ik heb de afgelopen tijd tegen heel veel vrienden of familie geantwoord als gevraagd werd wanneer ze me weer eens zouden zien, dat ik van onder mijn steen het toch wel lastig plannen vind. Er zijn baby’s geboren die ik nog niet heb gezien. Corona heeft onze kring van mensen verkleind. Voorheen bewoog ik me tussen heel veel vrienden en goede kennissen. Daarvan is een handje over, want we moesten kiezen. Dit gemis doet wat met mij. De druk op de ketel van moeten was het afgelopen jaar zo hoog dat ik al weken geen vrije dag had, amper sliep en niks meer voor mezelf deed. Zodra mijn vriend in het buitenland zat voor werk, was het overwerken eerder regel dan uitzondering. Was dit een vlucht om dingen niet onder ogen te zien? Om niet te erkennen en voelen wat deze tijd met me doet. Wat ik in mijn leven aan het tackelen ben, waar ik boos op mezelf ben of verdrietig om hoe dingen gaan? Haal dat vraagteken maar weg, dat antwoord is volmondig ja.

Terwijl ik dit schrijf besef ik me hoe universeel dat gevoel volgens mij het afgelopen jaar is. Om mij heen, in de sector, hoor ik zo veel over burn-outs. Mensen zijn er even tussenuit, terug aan het re-integreren of vangen de taken van een collega op. Of mensen zijn volledig naar een andere sector overgestapt.

Huilen op het plein

Na een flinke wandeling ben ik bij het allermooiste plein gekomen wat ik ooit zag. Ik kan daar niks anders dan huilen. Door de tranen heen zie ik de prachtige tegelversiering op dit indrukkende gebouw. De vissen in het water. De toeristen die gezamenlijk poseren voor het mozaïek van hun thuisstad. De fonteinen, de kinderen die rennen, de jasmijnbomen en de Canna’s volledig in bloei. Nog nooit liep ik zo langzaam te dralen over een plein. Volledig in contact met mijn gevoel, wat zoals deze mozaïekschilderingen is opgebouwd uit heel veel verschillende elementen. Ja ik loop te huilen en ja dat vind ik ook ergens best gênant. Want welke volwassen vrouw loopt nou te huilen op vakantie, op vakantie moet je genieten.

De gedachten en oordelen probeer ik los te laten. Ik huil omdat ik dat de afgelopen jaren te weinig heb gedaan. Omdat het verdriet en de angst die ik voelde minder ruimte had doordat ik sterk moest blijven voor die ander. Ik huil omdat ik nu intens veel geluk in mijn lijf voel. Ik ben vervuld van geluk. Elke vezel laat mij weten dat dit is wie ik ben en waar ik hoor te zijn.

Direct bij die gedachte speel ik met het idee te emigreren. Het enige obstakel zijn de poezen. Zouden die zo’n vliegtuigvlucht overleven, of kan ik beter met de auto gaan? Ik besef me mijn heerlijk patroon van denken in extremen en vluchten en lach door de tranen heen.

De wereld is al mooi

Waar ik hoor te zijn is op een plek waar ruimte is om me te verwonderen over alles om me heen en de mensen, over de wereld. Ik heb tijd en ruimte nodig om te denken en voelen. Om niet te praten, te doen, te moeten. Voor Corona had ik een ontzettend goede planning waarin ik elke mogelijkheid tot reizen met gretige handen aanpakte. Ik ging met vrienden of familie maar nog veel vaker alleen. Wist je dat als je alleen eet, je de maaltijd veel beter proeft? Het gesprek met de ander voedt je ook en geeft soms extra smaak aan de avond. Maar in stilte met jezelf proef je het eten écht. Zo is het ook met reizen. Alleen zie je die stad en al die kronkelige steegjes pas echt. Ik vraag me af of ik die mooie straatnaambordjes of balkonnetjes met potjes en planten gezien had als ik druk pratend met een ander hier was geweest.

Al een tijdje worstel ik met werk en met de passie die daar de oorsprong van is. Ik doe dit niet voor het geld of de status, maar dat hoef ik de lezers uit de branche natuurlijk niet te vertellen. Ik doe dit omdat ik een persoonlijk gevoel van waarom ik hier op aard ben heb verbonden met mijn bedrijf. Ik sta hier met de tranen over mijn wangen, met een ontheemd gevoel gemengd met thuiskomen bij mezelf en besef me dat die persoonlijke waarom is veranderd door Corona. Het is minimaal, maar het is essentieel.

Wilde ik vroeger mensen inspireren vanuit verhalen en humor om de wereld wat mooier te maken, zo wil ik nu mensen laten ervaren vanuit verhalen hoe mooi en bijzonder de wereld al is. Het is goed zoals het is, het hoeft niet mooier of beter. Ik wil genieten van de mozaïektegels en ze niet voorbij lopen. Ik wil niet dat mijn leven aan mij voorbij gaat. Ik wil net zoals ik nu op dit plein sta, het ervaren, het voelen, het accepteren, met tranen en geluk, want dat is het leven.

Karin Bannink