De oplettende collega heeft vast opgemerkt dat er al lange tijd geen persoonlijk verhaal meer van mij is verschenen. Dat de blogs die beginnen met een persoonlijk moment en daarna een vertaalslag maken naar het werkveld, niet veel meer voorkomen. Mij was het ook al opgevallen! Ik schrijf niet meer. Ik denk aan schrijven, maar doe het niet. Of ik maak de tijd er niet voor.

Of komt het omdat ik geen relevante inzichten meer heb gehad? Dat laatste is het zeker niet, het afgelopen jaar zat bomvol met inzichten, met nog meer zelfkennis en ontwikkeling. Wellicht wel zo veel dat het niet in een verhaal te vatten is. Niet één eye-opening moment maar een doorlopend proces. Een heel persoonlijk proces dat mede door de corona weinig connectie had met het werkveld, met ondernemen of met kinderen.

Het had alles te maken met mezelf en hoe ik met mezelf omga. Iets waarin ik geen woorden nodig had om dingen te plaatsen of verwerken. Waarbij geen publiek te pas kwam en waarbij het resultaat ook totaal niet interessant is voor een publiek. Aangezien ik van mening ben dat alles zich verhoudt tot je publiek en wat je teweeg wil brengen, zag ik het nut niet. Want wat wil ik teweegbrengen met mijn openhartigheid?

Wonder Woman-complex

Jaren wilde ik mensen inspireren met mijn persoonlijke verhaal. Ik wilde je meenemen in mijn leven en inzichten delen zodat jij, de lezer, daar wellicht ook iets mee kon. Ik wilde ook vaak mijn visie en mening delen en de lezer overtuigen van die visie, van mijn kijkwijze en gedachten. Om te overtuigen van dat waar ik heilig in geloof, om meer mensen mee te krijgen in die mooiere wereld door gelukkige en ruimdenkende kinderen. Ik vond vaak iets, ik vond dat vaak met vuur en een blog gaf mij het gevoel dat vuur om te zetten tot iets nuttigs. Klinkt allemaal goed, toch?

Maar toch kwam er afgelopen seizoen maar twee keer een blog uit mijn vingers. Is mijn vuur weg? Wil ik niet meer inspireren? Wil ik mensen niet meer meekrijgen? Want inzichten had ik dus wel dit jaar! Ik had vooral veel inzichten in mezelf, waarbij ik mijn (vaker benoemde) Wonder Woman-complex aangegaan ben om uit mijn burn-out te komen. Zolang je het gevoel hebt dat jij alles kan en daarom ook moet fixen, blijf je je eigen saboteur. Wanneer je het gevoel hebt dat jij als mens alles kan, vaak beter kan dan anderen, laat je dingen niet los. Maar het is ook lastig om gelijkwaardigheid en gezamenlijkheid te bereiken. Een zeer jammerlijke ontdekking die bij dit zelfbeeld hoorde was het beeld van mezelf tot de ander. Daar moest ik vanaf! Daar ben ik vanaf!

Luisteren in plaats van schrijven

Het afgelopen jaar ben ik ook veel meer vragen gaan stellen over mijn eigen kijk op de wereld. Mijn visie, mijn wereldbeeld, mijn gelijk en mijn overtuigingsdrang. Groepen mensen stonden op en gaven aan: wij worden niet gezien in de wereld. Onze stem wordt niet gehoord, wij zijn niet gelijkwaardig in deze wereld en dat komt ergens door. Dat komt doordat onze wereld is vormgegeven vanuit een normatieve denkwijze, vanuit een voornamelijk wit, hetero, mannelijk en hoogopgeleid kader. Ik vond het mijn plek om hier stil over te zijn en te luisteren. Waar komt mijn kader vandaan? Hoe heeft mijn witte huid, seksuele geaardheid, gender en opleiding invloed op hoe ik naar de wereld kijk? En is vanuit die blik wellicht mijn visie op dit moment niet zo relevant? Of heb ik over sommige dingen wel gelijk?

Ik heb veel blogs geschreven over Black Lives Matter. Ik heb er evenveel weggegooid. Het voelde niet als mijn plek en niet als een goede bijdrage. Ik ben opgegroeid in een diverse wereld, mijn vriendschappen zijn sinds jongs af aan kleurrijk. Ik was verdrietig dat ik door deze discussie mij bewust werd van de huidskleur van mijn vrienden en dat ik een afstand voelde. Vanuit mijn visie droeg de discussie enkel bij aan verwijdering en afstand tussen elkaar. Dit bewuste kleur zien vind ik echt ontzettend vervelend.

Ik voel me wit en dat is anders dan zwart. En dat is stom en onzin! Maar het is wel wat het is! In onze maatschappij zit daar een verschil in. Het zou er niet moeten zijn, maar omdat iets niet zou moeten, betekent het niet dat het er niet is. Hoe vervelend ik het ook vind dat ik nu het kleurverschil ben gaan zien, ben ik daardoor ook het verschil gaan ervaren. Ben ik me bewust van hoe normatief onze maatschappij is en wat voor invloed dat heeft op mensen en dus ook sommige van mijn vrienden. En dat ik daar dus aan bijdraag omdat ik niet eens wist – en dat klinkt nu heel naïef – dat ik handelde vanuit mijn normatieve kader, dat echt hetero-hoogopgeleid en hoofdzakelijk wit is. Niet kleurloos, niet blank, maar gewoon wit.

Ruimte bieden

Ik heb geleerd meer te luisteren, meer te vragen. Nu ik niet meer Wonder Woman ben, hoef ik anderen niet meer te redden. Mag ik het ook fout doen of fout hebben gedaan. Ik hoef niet alles vanuit eigen ervaring en wereldbeeld te begrijpen en verklaren. Ik heb niet de antwoorden en oplossingen voor anderen – of voor mezelf! Wat weet ik nou in mijn eentje? Ik kan wel luisteren, het verschil erkennen, de ruimte bieden aan een ander, samen weten we veel meer en ontstaat er een inclusief wereldbeeld in jezelf.

Ik liet het afgelopen jaar mijn zelfbeeld los om ruimte voor een wereldbeeld te krijgen. En daar wilde ik nu wel even wat over schrijven. Niet vanuit vuur of overtuiging maar om mensen deelgenoot te maken. Want met die Wonder Woman is ook de zendingsdrang en overtuigingsnood verdwenen. Wellicht ook een beetje vuur voor het vak, maar dat komt misschien wel weer. Ik hoop het!

Karin Bannink