Op een mooie en zeer zonnige pinksterdag zit ik in de zon met een heel fijn muziekje een zeer meditatief klusje te doen. Ik ben de bloesem van de vlier aan het losknippen voor mijn eerste poging tot het maken van vlierbloesemsiroop. Iets wat ik superlekker vind. Iets wat ik al jaren wil doen, maar nooit de tijd voor heb. Nooit wist ik waar die vlier dan echt stond. Leek me te veel werk. Of dacht ik eraan op het moment dat er natuurlijk helemaal geen bloesem meer is. Maar al jaren wil ik dit doen. Direct hoor ik alle mensen die zo vaak tegen me zeiden: ‘maar blijkbaar wilde je het niet ECHT want dan had je het wel gedaan’. 

Terwijl ik die bloesems van hun takjes ontdoe denk ik na over die woorden. Er zijn zo veel dingen die ik wil doen. Dingen die ik wil leren, wil experimenten of cultiveren, maar waarvoor ik heel vaak de ruimte niet voel. 

Voor deze crisis was ik al jaren constant onderweg. Altijd een volgeplande agenda, vol met plekken en tijden om ergens te zijn. Mijn grote ontspanning was reizen of naar mijn tuin gaan. Bij het eerste was ik dan toch aldoor onderweg en bij die tweede had ik altijd een mega to-dolijst. 

Ik ontwikkelde me voortdurend, leerde steeds nieuwe dingen die nuttig waren voor het bestaan dat ik leidde. Voor dingen die niet heel veel bijdroegen aan dat leven was dan vaak geen ruimte. Gewoon omdat het veel meer energie kostte om aldoor te schakelen tussen mijn verschillende kanten. Het is een vol, energiek en inspirerend leven. 

Maar het is ook beperkend… In de afgelopen jaren ontwikkelde ik namelijk alleen die dingen van mezelf welke bij ‘Karin van Buro Bannink’ passen. De skills die ik nodig heb om een goede impresario te zijn, om een goede leidinggevende te zijn, mijn coachende rol te vervullen. Ook word ik constant geconfronteerd met hoe de verwachtingen die bij die Karin passen soms niet passen bij wie ik werkelijk ben. Die voelen als tekortkomingen, maar komen enkel voort uit een functie. 

In de periode dat ik single was merkte ik heel sterk tijdens het daten dat elke man met wie ik op date ging mij een mogelijke toekomst liet zien. In die toekomst was er altijd ruimte voor mijn individu en kreeg vaak een deel van mij meer ruimte om zich te uiten. Ik was me er constant van bewust dat de keuze voor een man ook een keuze voor mijn toekomst en identiteit was. 

Wellicht klinkt dat vreemd, maar ik ben daar, als ik die vlierbloesems knip, plots nog sterker van overtuigd. Dingen komen op je pad, zoals een buitenkans in je carrière, een droomhuis, grote liefde en vriendenkring. Al deze dingen brengen ingrediënten voor het leven mee, die zaadjes in je identiteit water geven. De keuzes die je maakt zorgen ervoor dat sommige zaadjes uitgroeien tot een boom. Met minder water blijft die kleiner. Soms groeit het tot een heel klein maar prachtig bloempje. Of soms is het een verdord struikje. Sommige delen van jezelf hebben gewoon meer water nodig en andere delen groeien ook heel mooi zonder die focus. 

Ik heb de afgelopen jaren zoveel aandacht gegeven aan mijn theater-, werk-, coach- en ondernemer-zaadjes in mij. Die zijn heel sterk gegroeid en creëren misschien wel schaduw, waardoor de anderen niet kunnen groeien. Hoewel deze coronacrisis echt de meest stressvolle periode uit mijn leven is, dwingt het mij om vanuit die schaduw om me heen te kijken naar wat er nog meer groeit. Ik zie dat ik veel meer wil uit dit leven dan enkel die bomen die wél groeiden. Ik wil geen schaduw van grote stevige bomen. 

Ik wil meer zijn als mijn tuin, vol met kleurrijke planten en bloemen. Met hier en daar een fruitboompje, lekkere aardbeien, rode kool, stevige varens, onwijs veel druiven en heel veel ruimte voor diertjes en zon. En waar mensen zomaar langsfietsen en een kopje koffie kunnen doen! Dus ik ga vlierbloesemsiroop maken, paddenstoelen kweken, puzzelen, klussen, zingen, groente opkweken, en waanzinnig veel tijd doorbrengen met mooie mensen.

Ik mag door die crisis wekelijks knuffelen, spelen, zingen en dansen met mijn nichtje van twee. Hoe slecht het ook gaat, dat geeft mij alle energie en blijdschap van de wereld. Ooit op de volgende mooie pinksterdag heeft zij van mij geleerd dat een papaver net zo waardevol is als een vlier. Dat mensen een bos en een tuin mogen zijn. Ik leer haar hoe ze vlierbloesemsiroop kan maken. Waarschijnlijk leert ze van mij ook wat theater teweeg kan brengen bij kinderen en hoe waardevol dat is voor de maatschappij. Sommige bomen zijn zo sterk en gelukkig, en dan kan je van die bloesems dus altijd nog siroop maken, zelfs als er sterke wind staat of de zon even niet meer schijnt. Want die hoge bomen hebben diepe wortels en redden zich heel lang met minder water. 

Karin Bannink