Het is Sinterklaasavond! Pakjesavond! Op de weg naar huis kom ik veel blije maar gehaaste mensen tegen. Iedereen onderweg naar huis voor dit fijne familiefeest waarbij ook gelachen mag worden. Een paar uur later ben ik ook met mijn familie Sinterklaas aan het vieren. Maar alles liep bij mij net even wat anders dan gepland.

Zo lig ik deze avond namelijk op een yoga-matje en dekentje op mijn buik op de grond. We doen een dobbelspel en als ik niet te moeilijk doe kan ik gewoon meedoen. Dobbelen lukt en soms kan ik zelf een cadeautje uit de stapel kiezen ook. Een cadeau echt stelen of doorgeven valt niet bepaald binnen mijn mogelijkheden. Helaas had Sinterklaas dit jaar de behoefte om mij naast de prachtige unicorns en glitterpennen ook te trakteren op een uitdaging. Ik ging heerlijk door mijn rug en na dit een dag genegeerd te hebben op kantoor kan ik stellen dat ik “geen boeh of bah” meer kan zeggen. Mijn ruggenwervel heeft sinds dit heuglijke feest de vorm van een S aangenomen. Mijn linkerschouder en linkervoet staan ongeveer zo’n 10 cm uit het lood. Dank u Sinterklaasje!

Dit is echt niet leuk! Dit is zo irritant! Hoe moet dit nou met alles wat in de agenda en planning staat? Hier heb ik helemaal geen tijd voor! Dit alles denk ik de hele tijd in stilte. Alsof iemand er ooit tijd voor heeft om ziek te worden, zijn been te breken of een ander fysiek gebrek op te lopen. Ziek zijn komt nooit uit en heeft altijd de slechtste timing ever!

Ik heb vaker gedoe met mijn rug. Een erfenis van mijn moeder. Dit negeer ik dan consequent. Zo ben ik gewend om vaak eerst even op de grond te liggen voor ik doorloop na het opstaan van mijn bureaustoel. Even mijn rug weer rechtmaken na te lang zitten. Natuurlijk weet ik ook wel dat ik niet heel goed naar mijn lijf luister, maar ach, ik vind fysieke mankementen  meestal gewoon gedoe. Ik heb er geen tijd voor, ik heb een planning, ik moet door. Deze keer word ik echter met mijn neus op de feiten gedrukt. Het mankementje is even wat meer dan een onhandigheid die de planning in de war gooit. Het is een verschoven wervel en dat kan  best grote gevolgen hebben. Dus de Sint het land uit en Karin thuis in bed.

Dit is dus niet mijn sterkste kant. Shit ik kan dit niet oplossen! Ik heb eigenlijk hulp nodig. Welke dingen kan ik doen om dit minder te maken? Ik bel met mijn moeder. Terwijl we kort praten roept ze opeens tegen me: “Nou Karin, bel die fysio en onderneem actie!” De duidelijke rugpijn-versie van “Doe er wat aan, los het op!” Ze klinkt geïrriteerd en boos. Deze toon herken ik maar al te goed! Deze bozige irritatie is volledig gevoed door onmacht en ongerustheid. Oftewel boos door liefde. Van binnen moet ik een beetje gniffelen, verdomme wat lijk ik toch op mijn moeder! Ik erfde meer van haar dan enkel die slechte rug. Heel veel leuke dingen, dat sowieso!

Mijn moeder is een supersterke vrouw die alles wel zo’n beetje aankan. Mijn moeder zorgt veel en is er altijd voor anderen. Mijn moeder is altijd dingen aan het regelen, problemen op aan het lossen, ze is een aanpakker die nooit uit het veld geslagen wordt. Is er een tegenslag, dan pakt ze dat op. Ze pakt het aan, ze verzint het opnieuw en gaat aan de slag. En deze mentaliteit heb ik dus ook van haar meegekregen! We zijn niet onder één hoedje te vangen! Problemen niet bagatelliseren, ze mogen er zijn, maar ze kunnen ook opgelost worden. Dus niet bij de pakken neerzitten maar aanpakken! Plan maken en oplossen die ellende! Sterk zijn, niet zeuren en de boel regelen!

Maar nu, dit probleem valt niet even te regelen. Het valt niet even op te lossen. Ik kan hier niet een slimme list voor verzinnen, kan het niet vanaf een andere kant benaderen waardoor de oplossing opeens voor ogen is. Dit probleem is simpel: mijn rug wil niet meer dus ik moet stoppen. Ik moet liggen en niks doen. Ik moet zeker naar de fysio voor hulp en hopelijk mag ik zelfs een pil voor de pijn. Maar dan nog is dit een probleem dat ik echt “uit moet liggen”. Het wordt me opeens zo duidelijk dat sterk zijn soms dus juist een zwakte is. Er hoeft niet altijd direct een oplossing te komen voor een probleem. Hoe graag ik ook altijd door wil, soms moet je even niks doen. Hoe graag ik ook aan de slag wil en vanuit enthousiasme verder wil. Soms gaat dat niet. Soms is er een probleem en gaat dat probleem enkel weg door het te erkennen en het te laten zijn. Het accepteren in plaats van het oplossen.

In mijn werk probeer ik dat al vaak te realiseren. We willen zo vaak door, door, door. Het is altijd druk. We hebben altijd een planning. We hebben met ons team torenhoge ambities. Er komen altijd problemen die we als uitdagingen benaderen. Het houdt ons sterk en veerkrachtig. Maar afgelopen maanden was er een uitdaging waar we als team ook echt even bij stil moesten staan. Onze leuke collega Niels-Jan ging weg. Iets wat een goede beslissing was maar wat we wel allemaal heel lastig vonden. We zijn een klein en heel hecht team dus deel je meer met elkaar dan enkel werk. We moesten dus plots een belangrijk deel van het team missen en er bleef opeens veel werk liggen. De behoefte in het team was door werkdruk eigenlijk direct: door! Hup een nieuwe collega zoeken. We moeten door. Maar ik heb bewust gekozen om juist even stil te staan. Even kijken samen wat dit voor ons betekent. Accepteren dat er iets groots gaat veranderen en onderzoeken wat voor impact dit heeft. Ik besefte dat doorgaan ook betekent doorgaan op hetzelfde pad en met dezelfde snelheid. Maar zaten we nog wel op de juiste route? Deze keer was het heel duidelijk dat ik een routewijziging wilde. Ik zag een groot ravijn als we zouden doorrennen. Ik wil een andere route en pas als je echt stil staat kun je de omgeving zien en je pad opnieuw uitstippelen. Dus hebben we samen ons probleem geaccepteerd voor wat het was. We hebben er bij stil gezeten en het laten gebeuren. We hebben heel goed rondgekeken, daarna alles op de rit gezet en we hebben een nieuwe route uitgestippeld. De nieuwe collega kan komen, want we weten waar we heen willen. Niet om door te rennen en door te gaan, maar om ergens te komen. Vanuit die ambitie en passie die ik zo belangrijk vind!

Maar de hele situatie met de Sint en zijn fijne surprise confronteert mij weer eens met mijn eigen gedrag. Blijkbaar vind ik het een stuk makkelijker om goed voor mijn bedrijf en mijn team te zorgen dan voor mezelf. Blijkbaar ben ik nog steeds even hard tegen mezelf en mijn lijf. Want ik moet wel door en ik kan wel net even een tandje harder lopen juist als er een probleem is. Ik moet wel voor anderen zorgen, gewoon even beter je best doen!

Nou, de aankomende druilerige dagen ga ik dat dus even niet doen. Terwijl ik al liggend op de bank deze blog schrijf, komt mijn kat Moos aangelopen en kruipt op me. Hij gaat op mijn rug liggen exact op de pijnlijke plek. De plek wordt warm en het gewicht is fijn. Dus ik blijf voorlopig hier liggen. Ik ga accepteren dat ik niet alles op kan lossen, dat ik niet alles alleen kan, dat ik anderen voor mij mag laten zorgen en dat sommige dingen gewoon pijn doen, ook als er wel een oplossing voor zou zijn. Ik laat die kat daar liggen en laat hem een beetje voor me zorgen. Dit gaat vast vanzelf over, als ik maar gewoon even niet doorga en de tijd neem. Dankjewel Sint. Als ik dit jaar nou heel goed voor mezelf zorg en laat zorgen, mag ik dan volgend jaar kattenbrokjes, een chocoladeletter of desnoods sokken?

Karin Bannink