Wij hebben afgelopen maand lekker zitten genieten van de nieuwe jeugdtheater special van het magazine Scénes. In dit magazine worden diverse jeugdtheater voorstellingen uitgelicht en zijn er diverse interviews en achtergrond verhalen te lezen. Zo staat er een heel mooi artikel in van Wie Walvis over Waar de wind woont. Maar ook schreef Karin een blog over jeugdtheater en hoe het met name samen zijn toegevoegde waarde heeft. Ouders en kinderen samen laten genieten van een bijzondere theaterervaring is iets waar onze club zich voor in zet. Het magazine Scénes ligt in alle theaters van Nederland en is gericht op hun brede publiek. Lees hieronder wat Karin op papier schreef.

Op zondagochtend zit ik in een klein zaaltje omringd door een club blije kinderen en ouders. Iedereen zit met spanning te wachten
op wat komen gaat. De ouders hebben hun kinderen vooraan op kussentjes gezet en zitten zelf achteraan. Ze hebben hun telefoon in de aanslag voor de nodige foto’s, maar ik denk ook voor hun eigen vermaak. Ze gaan naar een jeugdvoorstelling, leuk voor hun kinderen, maar niet voor hen. Ik kijk nog eens op de flyer ‘Straks komt er niemand op mijn feestje’ van Jasper Smit. Een kleinkunstliedjes programma voor kinderen vanaf zes jaar. Ik schrik en kijk met gemengde gevoelens naar het publiek. Als dit maar goed gaat!

Het gros van de kinderen is ruim onder de zes jaar. De kinderen zijn vol energie en hebben er zin in. Twee jongetjes van acht slaan elkaar met kussens. De ouders kijken naar hun telefoon. Een meisje van net iets meer dan twee jaar kijkt met grote ogen naar de drukke jongens. Je ziet haar denken en schrikken. Haar zusje houdt haar hand vast en kijkt vol blije spanning. “Maxime is bijna drie maar ze is haar leeftijd zo vooruit.” Hoor ik haar moeder tegen haar buurvrouw zeggen. Zij zit dus met een twee- en vijfjarige bij een voorstelling voor kinderen van zes tot twaalf jaar. Haar kinderen vooraan en zij met haar man en telefoon achterin.

De voorstelling begint. Een sprankelende Jasper Smit kan direct een connectie maken met zijn jonge publiek. Met volle borst zingen de meeste kinderen, waaronder speelse jongens van acht, mee met een liedje over perenijs. Ze vallen stil bij het liedje over het missen van je vader op je eigen verjaardag, omdat je ouders zijn gescheiden. Schreeuwen en lachen heel hard met het rijmlied waarin ze vieze woorden mogen raden. Kijken naar achter naar papa. “Heb je gehoord wat ik deed? Pap, ik was echt heel grappig!” Helaas zit papa op zijn telefoon te kijken, blijkbaar is Facebook nu iets interessanter.

Het meisje van bijna drie zit al een tijdje te luisteren, maar je ziet dat ze de liedjes niet begrijpt. En geef haar eens ongelijk, want zij weet toch niet wat irritant of pesten betekent? Ze loopt naar achter en begint te huilen. Deze tweejarige wil duidelijk naar haar moeder en snapt er helemaal niks van. Ze kruipt bij mama op schoot. Moeder fluistert zachtjes in haar oor, je ziet haar ontspannen, duim gaat in de mond en de beentjes trappelen weer. Zo is de rust weer terug in de zaal.

Het zusje van vijf kijkt met blije grote ogen. Zij geniet met volle teugen maar vindt het zo alleen vooraan toch spannend. Ook zij loopt naar achter en gaat bij papa zitten. Zij wil ook lekker samen kijken, samen lachen, samen meebrullen met vieze woorden en even stil vallen bij een zielig liedje. En geef haar eens ongelijk, want theater beleef je toch als familie samen?

Ondertussen heeft Jasper de hele zaal mee, ik zie geen telefoontjes meer. Ik zie wel dat bijna alle kinderen verplaatst zijn en alle gezinnen weer lekker bij elkaar zitten. De peuter ondertussen op de arm van papa. Hoewel ze het niet helemaal begrijpt, lacht ze voluit mee. Ze heeft wel door dat iedereen plezier heeft en ze moet altijd lachen als papa gek doet. Ondertussen lachen de volwassenen in de zaal nog harder dan de kinderen. Zij begrijpen alle dubbele lagen in de voorstelling.

Hele families een gezamenlijke beleving bieden die ze niet snel vergeten vind ik het leukste van mijn werk. Families van tegenwoordig hebben niet zoveel tijd samen en de tijd die ze hebben moet dus waardevol zijn. Als je weinig tijd hebt: Neem je kinderen mee naar het theater! Zoek een voorstelling uit en beleef die met elkaar. Maar hoe oud jouw kinderen ook zijn, ga naast ze zitten. Kijk mee met wat zij zien. Want dan beleef je het pas samen! Daarnaast zie je als ouder dan pas echt hoe leuk theater voor kinderen is. Juist ook voor volwassenen! Mocht het je, hoewel ik me dat niet voor kan stellen, toch niet zo raken? Kijk dan hoe jouw kinderen genieten en geniet daar dan van, want daar gaat het toch om? Samen herinneringen opbouwen en samen genieten!