Kerst is voor mij een bijzondere tijd. Zoals velen hou ik van de lichtjes, kaarsjes, cadeautjes, mooie meerstemmige liedjes, chocolademelk, kerstkransjes, Rudolf en zeer uitgebreid eten en drinken met de mensen die mij dierbaar zijn. Dat is allemaal redelijk standaard en daarin wijk ik niet echt af. Maar Kerst heeft veel meer betekenis voor mij. Voor mij staan de laatste weken van december in het teken van bewust terugkijken en daaruit vloeit altijd zoveel dankbaarheid.

Ik ben in deze winterse periode zo bewust bezig met het afsluiten van een jaar: wat kwam er dit jaar op mijn pad, hoe heeft dit jaar mij gevormd, wat neem ik mee, wat laat ik achter, wie kwam erbij en wie verloor ik? Ik ben zo bewust van de tijd die voorbij gaat en wat ik daarmee heb gedaan en nog kan doen. Bewust van de tijd waarin ik vrij ben. Vrij in mijn land, vrij in mijn leven, vrij in mijn liefde. Vrij ben om mezelf te zijn en mijn hart te volgen. Zodra ik me besef hoe vrij ik ben voel ik mezelf vollopen met dankbaarheid.

Maar het gaat verder dan dat. Ik voel ook hoe bijzonder het is dat mijn leven zo gevormd is. Ik voel in mijn hele hart hoe bizar rijk ik ben dat ik elke dag vanuit mijn vrijheid mijn eigen wereld om me heen mag vormen. Ik doe waar ik goed in ben, ik doe waar ik blij van word, ik mag iets betekenen voor anderen, ik kan anderen helpen met hun droom waarmaken en maak daardoor mijn eigen droom ook waar. Ik heb het bizarre geluk dat ik een team om mij heen heb dat de gaten in mijn kennis en kunde opvult, dat me opvangt en waardoor ik me echt vrij kan voelen. Natuurlijk zitten er heel veel kanten aan mijn werk waar ik niet echt gelukkig van word. Laatst had ik weer eens een gesprek over een nieuw boekhoudprogramma, het overstappen naar internet bellen, moest ik bemiddelen in meerdere zakelijke conflicten, voerde ik diverse slecht nieuws gesprekken en werd ik in alle vroegte uit bed gebeld door een zieke speler om vervolgens in de noodoplossingen-stand te schieten op zondagochtend tijdens mijn weekendje weg. Allemaal niet mijn lievelingsbezigheden! Maar daar tegenover staat dus de mogelijkheid om mijn werk te vormen om mijn eigen hart en gevoel heen.

Ik zit nu bijvoorbeeld in het vliegtuig om mijn broer in het klooster op te zoeken. Om even de week voor de Kerstvakantie alvast in de bezinning te duiken. Maar ook om bij te kletsen, spelletjes te doen en pizza te eten. Ik neem mijn laptop mee. Ik doe de taken die ik deze week moet doen. Ik sta klaar voor mijn team en gezelschappen, maar ik ben ook vrij. Vrij om alle waardevolle momenten in mijn leven te zien en daarvan te genieten. Dat voelt heel rijk.

In deze periode voel ik daar dus veel dankbaarheid voor. Maar ook voel ik me altijd heel sterk verbonden met mijn ouders, broers, familie en vrienden in deze tijd. Het is toch het feest van samen zijn. Ik kijk terug naar al die mooie momenten van dit jaar. Vaak waren die zo mooi door de mensen met wie ik ze mocht delen. Soms een halve vreemdeling die even een dag, paar avonden of weken meeliep in mijn leven. Maar ook dit jaar zoveel mensen die van kennis of collega naar echte vriend zijn gegaan. Zoveel bijzondere mensen die opeens veel dichterbij kwamen. De mensen die ik sinds dit jaar echte vrienden mag noemen. Hoe bijzonder is het om in een jaar zoveel nieuwe mensen te ontmoeten en daar een echte connectie mee te maken en die momenten te delen. Of vrienden die ondertussen volledig aan mijn DNA verbonden zijn en welke jaar na jaar door mijn leven stromen. Mijn familie waarbij ik een volledig onvoorwaardelijke liefde voel, zelfs al wil ik mijn beide broers nog geregeld op hun neus stompen. Ze kunnen het bloed onder mijn nagels vandaan halen, maar er is geen plek waar ik mezelf veiliger voel dan naast mijn grote broer met een arm om me heen. Of mijn ouders. Hoe bijzonder is het dat ik elke stap van mijn leven in openheid met hen wil en kan delen. Die mensen die mij mijn passie gaven, mijn creativiteit, mijn liefde voor het leven en de mensen daarin. Mijn moeder die altijd vol liefde, energie en kracht door het leven stapt met de tred van een blauwhelm op vredesmissie. En mijn vader die alle zaken altijd net iets anders benadert. Die de bijzonderheid van mensen ziet, die een connectie wil, wil inspireren en de wereld mooier wil maken. Die momenteel zoekende is naar van alles in zichzelf en die wereld.

In dit vliegtuig luister ik naar prachtige muziek. Een passie die in ons hele gezin door de aderen loopt. Ik merk dat er bij het schrijven af en toe een traan over mijn wang loopt wanneer ik deze woorden probeer te geven aan mijn gevoel. Ik voel me zo ontzettend rijk, zo verbonden en zo intens vrij. Ik weet dat ik daarvan ook veel zelf doe maar ik ben vervolgens zo dankbaar voor iedereen die daaraan bijdraagt en er deel van uitmaakt. Verdomme wat was dit een prachtig jaar! Met Kerst ga ik weer proberen om in grote of mooie cadeaus mijn liefde en dankbaarheid te tonen. Ik weet dat een cadeau dit niet kan, maar ik probeer het toch. Want als ik mijn gevoel in woorden probeer te vatten heb ik nog steeds het idee dat het niet genoeg is. Dat ik mijn liefde en dankbaarheid voor mijn leven en de mensen daarin met geen mogelijkheid kan duiden.

Misschien moet ik het omzetten naar een moderne dans, naar muziek, of moet ik gewoon doen waar ik goed in ben. Een blogje schrijven en zo hopelijk andere mensen eraan herinneren wie voor hen waardevol zijn. Dat rijkdom in je gevoel ligt, dat de wereld ondanks alle ellende heel mooi is. Dat we die mooie wereld samen veel zichtbaarder maken wanneer we open en oprecht zijn en ons gevoel laten zien.

Voor 2019 heb ik een wens en voornemen waar ik iedereen in mee wil nemen. Ik vind het best moeilijk om zo eerlijk te jubelen over mijn geluk, want “wat zullen anderen er wel niet van denken”. Bij elke blog die ik schrijf twijfel ik. Ik bespreek namelijk mijn zwaktes, mijn uitdagingen, mijn angsten, ik stel mij kwetsbaar op. Ik doe dit om mensen te inspireren, ondanks de angst van “wat zullen anderen er wel niet van denken”. Ik vind het dus altijd spannend om mijn gedachten en gevoelens over geluk en over ongeluk te bespreken. Maar ik weet dat de huidige wereld gebaat is bij oprechte verhalen, echte momenten, de werkelijke gevoelens en ideeën. Niet de schone schijn, niet de sociaal wenselijke verhalen. De werkelijkheid is dat wat universeel is, wat mensen verbindt. En dat uitspreken maakt de wereld een mooiere plek. Dus in 2019 blijf ik mezelf oprecht uitspreken ondanks wat anderen er eventueel van zouden kunnen vinden. En ik hoop dat meer mensen dit gaan doen. Post eens een selfie op de wc, wanneer je baby over je nieuwe outfit heeft gekotst, wanneer er meer koffie gedronken moet worden, wanneer je beseft hoeveel je van iemand of iets houdt. Deel de kleine echte dingen uit je leven.

Dan ga ik nu mijn grote broertje knuffelen! Uren met hem sparren over van alles en hem waarschijnlijk een keer volledig de volle laag geven als ik denk dat hij vals speelt. Of ik geef hem eindelijk eens een stomp op zijn neus, zou weleens tijd worden!

En ja, ik word dus een sentimenteel, gevoelig, emotioneel mens rond Kerst. En daar geniet ik van!

Karin Bannink