Ik sta in mijn mooie fleurige jurk in de foyer op de presentatiedag. We zijn lekker gestart, de opkomst van programmeurs is hoog en ik zie allemaal blije mensen. De afgelopen tijd heb ik weer samen met mijn team alles op alles gezet om aan elk klein detail te denken voor deze dag. “Nee, we willen geen plastic wegwerpbestek meer, want ik vind het milieu belangrijk. Zijn er genoeg pennen en opschrijfblokjes zodat iedereen aantekeningen kan maken? Wat is de beste routing voor de dag? Als die twee voorstellingen tegelijk in de studio’s spelen, is er dan geluidsoverlast? En hoe zit het dan met het opbouwen? Liefde gaat door de maag en gezond eten vind ik belangrijk, dus huren we een cateraar of doe ik het zelf? Duurt die voorstelling echt 50 minuten of is die ondertussen 55 minuten? Elke minuut afwijking zorgt voor uitloop in het programma en wat doen we dan?

Ondanks al deze kleine en grote keuzes, ondanks de mega organisatie achter de schermen en ondanks dat zoveel afhangt van deze dag, sta ik hier een boel te genieten! Dit jaar voelt het namelijk echt heel anders!

Ik raak in gesprek met een programmeur die al jaren vaste gast is op de presentatiedag en die ik graag zie! Zoals met veel van mijn gasten, praten we even bij over de voorstellingen, over dat deze locatie wellicht niet de beste is met het ov, maar wel een hele fijne sfeer heeft, over het lekkere eten en hoe het met ons gaat. Plots zegt ze “Het gaat wel weer wat beter nu met je toch? Ik had het idee dat je uit een moeilijke periode komt!”. Ik antwoord dat het goed gaat en dat het eigenlijk al een hele lange tijd heel goed gaat. Ja het klopt, twee jaar geleden beëindigde ik mijn relatie na zeven jaar en dat zet je leven wel behoorlijk op z’n kop. Single zijn als 35-jarige is soms een uitdaging. Maar ik heb ondanks dat twee prachtige jaren gehad waarbij ik zoveel intenser heb geleefd. Dus eigenlijk gaat het juist heel goed. “Oh, ja, ik lees altijd met veel plezier je blog, dus daarom…”. De volgende voorstelling begint en we gaan allebei weer lekker in het donker zitten.

De dagen na de presentatiedag komt dit gesprek af en toe weer even voorbij. Niet dat ik het erg vind, maar ik vind het opvallend dat ik de indruk heb gewekt met mijn blogs dat het niet goed gaat. Ergens vind ik het ook heel erg logisch! Want hoe vaak delen we nou met de buitenwereld waar onze onzekerheden liggen? Hoe vaak benoemen we onze valkuilen en durven we onze scherpere kantjes te tonen? In mijn blog probeer ik oprecht te delen wat er speelt in mijn leven en waar ik mee bezig ben. Dus de werkelijkheid en ook de minder mooie kanten komen aan bod. Geen schone schijn maar realistische overdenkingen! Dit is wellicht niet helemaal passend, niet helemaal sociaal wenselijk?

Telkens als je iemand tegenkomt vraag je “Alles goed?”. Het is een soort automatisme. Ik besef me dat ik zelf al jarenlang “Ja goed! Druk!” antwoordde met een smile en bevestigende hoofdknik. Steevast kreeg ik als respons “Wat fijn, voor jou als ondernemer is dat een goed teken! Met mij gaat het ook goed hoor!”. Zo verliep elke opstart van elk gesprek. Maar waarom doen we dat? Waarom vragen we hoe het gaat als we er eigenlijk niet echt op willen inzoomen? Als we het eigenlijk niet echt willen delen of we geen ruimte hebben om dit te bespreken? Zijn we echt in elkaar geïnteresseerd of hebben we het woord ‘hallo’ met heel veel lettergrepen uitgebreid? Waarom zeg ik dat het druk is? Is dat een goed iets, of is het slecht? Is het een excuus om elkaar niet te veel te hoeven zien, is het een introductie om het gesprek kort en bondig te houden? Het voelt allemaal zo leeg! Het voelt niet oprecht en het voelt alsof het zo door andere woorden vervangen kan worden.

Hoe meer ik vanuit mezelf naar een eerlijke, oprechte en meer open levenshouding streef, hoe vaker ik bij mezelf en anderen zie waar het niet gebeurt. Laten we wel wezen, op de vraag “Hé, alles goed?” verwachten we geen serieus antwoord. We verwachten een sociaal wenselijk antwoord. We lopen met elkaar de paden van het sociaal wenselijk gedrag af. Dat je het druk hebt bespreek je wel, dat je verdrietig bent omdat die date van gisteravond echt een teleurstelling was, bespreek je niet. Een blog schrijven over je succes doe je wel, benoemen dat je in een bos zeiknat moet regenen om eindelijk eens te doen wat je zelf wil, dat doe je niet. Dat het super goed gaat in je bedrijf “want je bent zo lekker bezig” bespreek je wel. Dat je moeite hebt met de depressie van je broer bespreek je niet. Direct denk ik “Ach nee, ik hoop niet dat iemand nu denkt dat mijn broer depressief is, want dat is niet zo!”. Zo sterk zit de angst voor de vuile was buiten hangen erin. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Wat zouden de buren ervan denken?

Bij deze gedachte schrik ik wel… Zou het zo zijn? Zouden we elkaar geen oprecht antwoord meer kunnen geven over hoe het met ons gaat, omdat we zo bang zijn om veroordeeld te worden? Of willen we de ander er niet mee belasten? Of weten we het gewoon niet?

Sinds dit gesprek ben ik dus hierover aan het malen. Ik probeer oprecht antwoord te geven. Ik merk dat ik daardoor niet direct kan reageren, dat ik niet in het ritme mee kan lopen. Het valt in het begin van ons gesprek dus snel stil. Ik kan namelijk niet oprecht antwoord geven zonder even na te denken en te voelen. Want ja, hoe voel ik me eigenlijk? Vaak krijg ik als reactie een ongemakkelijke “Zo, daar moet je lang over nadenken!”. Die kan ik weglachen door te zeggen dat ik een echt antwoord wil geven en niet zoals altijd “Druk!” wil roepen.

Soms weet ik dus gewoon even niet hoe het met me gaat. Maar ik wil niet die automatische piloot aanzetten en het sociaal wenselijke antwoord geven. Dus denk ik na over hoe het gaat en wil ik weten hoe het met de ander gaat. Dus daar komt ie: hoe het nu met mij gaat? Het gaat over het algemeen echt heel goed! Maar ik heb momenteel ook de nodige uitdagingen. Ik worstel een beetje met mijn gezondheid waarbij vage klachten geen duidelijke oorzaken vinden. Zou ik dan toch door al die jaren doorrennen nu die fysieke klap krijgen? Ik ben nog steeds single en daten is dus soms heel leuk en soms heel stom. Verder heb ik helaas in de vacature-zoektocht nog geen passende collega gevonden. Ik heb besloten dat we sommige ambities moeten laten varen en dat we met z’n drieën de toko gaan draaien. Dus er is weer een nieuwe taakverdeling en voor mij helaas nog niet afbouwen naar die vier dagen werken waar ik zo graag naartoe wil. Maar ik ben me wel weer aan het verheugen op een mogelijke volgende backpack-reis, wat ben ik blij dat ik dat kan doen!

Verder merk ik ook een hele fijne zekerheid in mezelf als directeur. Ik voel me krachtig en enthousiast over de weg die ik voor dit impresariaat mag uitdenken. Zo voelden de presentatiedagen heel anders dan de jaren hiervoor. Dit jaar had ik het gevoel dat iedereen deel uitmaakte van mijn feestje. Dat de presentatiedag draaide om het team en de gezelschappen van Buro Bannink. Om wat wij mooi vinden, hoe wij kinderen willen inspireren en hoe wij de wereld leuker en mooier willen maken. En niet om wat men ervan vindt. Door het afgelopen jaar echt bezig te zijn met de ‘waarom’ en ‘hoe’ van Buro Bannink merk ik veel meer rust. Iedereen mag vinden wat hij of zij wil en ik zoek niet meer naar een bevestiging bij de ander. Hoewel ik ieders mening wel blijf waarderen en oprecht wil horen! Het verschil is dat ik nu die mening hoor en voel als feedback. En niet meer als kritiek. We zijn niet meer bezig met het gelukkig maken van anderen maar doen waar wij in geloven en dat is me toch een partij prettig!

En hoe gaat het met jou?

En nu laat ik dit blog door iemand lezen met de vraag of ik niet te persoonlijk en open ben. Of dit wel kan in een zakelijke blog. In de hoop dat ze me bevestigen dat dit goed is. Jemig, ondanks al die inzichten toch nog zo’n lange weg te gaan!

Karin Bannink