Ik zit met een onwijs goede kop koffie in een tentje met mijn laptop. Het tentje heeft de nodige biologische versnaperingen met spreadjes van doperwt. Veganistische taarten, smoothies, salades, alles wat ik lekker vind. Het zaakje heeft een leuke naam. Heeft leuke snuisterijen, mooie kleuren. Alles wat ik mooi vind en waar ik blij van word. Het zonnetje schijnt en ik zit op een goede plek. Net had ik een leuk kennismakingsgesprek met een nieuwe programmeur. Ik heb een lekkere gezonde wrap gegeten. Alles is aanwezig op dit moment om lekker in mijn vel te zitten en te genieten. Maar alle jemig, wat ben ik chagrijnig! Iedereen irriteert me en alles wat me gevraagd wordt vind ik een super stomme vraag!

Ik zit hier. Mijn ogen voelen zwaar. Ik moet en zal iets nuttigs doen. Ik moet en zal iets afstrepen van mijn to-do lijst. Misschien voel ik me dan beter. Mijn mail verstuurt niet. Ook dat nog! Doe ik iets nuttigs kan ik het niet afronden… Dat wat ik af kan strepen kan ik dus niet afstrepen. Ik moet een aantal domme klusjes online doen, wellicht kan dat nu. Tja, het internet is hier niet op de standaard die het zou moeten zijn. Frustratie borrelt weer op.

Ik probeer adem te halen. Dat lukt niet..Althans natuurlijk lukt ademhalen wel, ik ben niet plots stervende. Maar normaal bij ademhalen kom ik terug in mijn lijf en lukt het me te glimlachen en iets van de donkere wolken uit mijn hoofd te verdrijven. Maar ondanks alle pogingen en de zon blijft het een donker geheel. Blijft mijn borst zich beklemd voelen en zijn mijn ogen zwaar. Ik twijfel. Opstaan en chagrijnig de auto in stappen of blijven zitten in de hoop dat ik iets gedaan krijg en misschien door iets nuttigs mijn humeur kan veranderen. Ik kies ervoor om even naar de wc te gaan. Het is echt een super mooi tentje, maar het laat me koud. Op de wc aangekomen merk ik dat het universum vandaag echt niet aan mijn kant staat. Ik laat iets in de wc vallen en ik kom er veel te laat achter dat het wc-papier op is.

Hoe kan het toch dat je als mens soms zo’n heerlijke dag hebt en dat andere dagen alles tegen zit? Ik heb al jaren niets in de wc laten vallen, maar vandaag wanneer ik eigenlijk het leven echt al veel te vermoeiend vind dus wel. De tandarts ontdekte vandaag al twee gaatjes. Ik stond in de file, alle jurken die ik paste stonden verschrikkelijk, een peuter trok mijn kleedhokje open toen ik net in mijn bh stond. Ik krijg de ene na de andere app of mail van mensen die ongelukkig zijn en denken hun ongeluk naar mij te moeten uiten.

En nu, nu ben ik mezelf aan het dwingen een inspirerende blog te schrijven. Vanuit de donkere wolken zoek ik naar een inspirerende openbaring. Een moment dat er een kwartje viel in mijn privé-leven die ik tot een mooie levensles kan vormen die aansluit bij Buro Bannink. Er komt niks! Ik kan me op dit moment niet eens meer herinneren wat ik de afgelopen tijd gedaan heb. Ik had veel openbaringen en mooie momenten maar een mooie link naar werk zie ik echt niet! Iets anders dan, ik moet ook nog een leuke intro schrijven voor de nieuwsbrief. Tja daar heb ik ook inspiratie voor nodig. Zal ik het maar opgeven en in de auto stappen?  Misschien even ergens in de wind gaan zitten en toegeven aan dit vervelende gevoel. Beetje tegen mezelf schreeuwen of zo.

Ik begin weer te analyseren. Waarom voel ik me zo? Ik ben vandaag al weer geconfronteerd met meerdere dingen die me teleurstellen. Een hele mooie boeking die teruggegeven wordt. Iemand die toch al helemaal vol zit in de programmering en “andere” keuzes heeft gemaakt. Iemand die het toch niet aandurft om voor een onbekende naam te gaan. Een maker die het gevoel heeft dat we het allemaal verkeerd hebben gedaan. Op dagen zoals deze kan ik daar niet tegen. Kan ik het niet hebben dat ik ondanks mijn tomeloze passie en liefde voor het vak gewoon sommige mensen niet aan boord krijg. Of dat ik ondanks dat ik het beste voor heb met mijn makers soms een fout maakt. Rationeel gezien weet ik dat het kan gebeuren en vaak kan ik daar goed mee omgaan. Maar soms kwetst het mij dat programmeurs bij het vertrouwde impresariaat blijven dat ze al jaren kennen. Enkel en alleen omdat ze die al kennen. Dan voel ik me persoonlijk afgewezen door iemand die een maker nog niet klaar vindt voor zijn of haar theater. Ik wil dan het liefst gaan mopperen en schelden als een maker terecht of onterecht boos is. Was ik nu op kantoor dan deed ik dat ook, Marloes en Nikki moesten er dan om lachen en samen grapten we er dan op los. Mijn ongenuanceerde gevoel en gedachten als basis voor veel hilariteit, omdat zij ook zouden weten dat ik het niet meende en dat het puur voortkwam uit mijn afgewezen gevoel en het gevoel te falen. Dan was ik dus even tijdelijk uit mijn slechte humeur.

Een tijdje terug las ik een interessante gedachte. Dat we als mens gelukkig worden van problemen omdat we die kunnen tackelen en overwinnen. Dat het overwinnen van een probleem ons blij maakt en het gevoel van succes geeft. Maar dat elk overwonnen probleem weer nieuwe problemen genereert welke we dan ook weer kunnen overwinnen. Dat we zo nooit klaar zijn met overwinnen en dat we daardoor ook het leven leuk houden. We zijn dus gelukkig dankzij onze problemen en uitdagingen. De gedacht is om je daar bewust van te zijn en zaken ook als een probleem te zien en te redenen welke problemen het overwinnen van het probleem weer teweeg zal brengen. Om je dan te bedenken; kan ik die problemen overwinnen of kan ik ze accepteren?

Voorbeeld: Je bent mega chagrijnig maar je moet een blog schrijven omdat de deadline is verstreken. Je voelt je allesbehalve geïnspireerd terwijl deze blog wel mensen moet aanzetten tot denken. Ben je bereid om te handelen naar je normen en waarden en dus oprecht je gedachten op te schrijven, met de consequentie dat je het niet goed vindt en je dus nog rotter voelt straks? Niet alleen chagrijnig maar ook nog echt ergens in gefaald. Of ben je bereid het probleem te accepteren, dus toe te geven aan het gebrek aan inspiratie en je gevoel? Dus naar huis gaan en helemaal de boel de boel te laten. Dan heb je morgen het probleem dat je in de tijd die er niet is ook nog even een blogje moet schrijven.

Of stel je bent directeur van een dienstverlenend bedrijf en je werkt met veel mensen samen om zoveel mogelijk inspirerend jeugdtheater de wereld in te sturen. Ben je dan bereid om af en toe over je eigen karakter en gevoel heen te stappen? Om met name met mensen mee te denken en niet te snel vanuit je gevoel gekwetst te worden en te reageren? Ben je bereid om de vrijheid op te geven om de verantwoordelijkheid te dragen? Ben je bereid om ondanks het gevoel van frustratie en afwijzing toch te blijven proberen deurtjes te openen voor de nieuwe generatie?

Soms roep ik van niet en dan wil ik mijn boeltje pakken en vertrekken. Dan roep ik op kantoor dat ik toch best een jaar op Bali kan gaan wonen of dat een blokhutje in een bos zo gek nog niet klinkt. Dat wij ook maar gewoon een ‘Nijntje’ moeten maken met een bn’er. Maar zo ben ik niet… Want ook nu met dit chagrijnige hoofd en het gebrek aan wc-papier bewijs ik het tegendeel. Ik ben die blog gestart. Ik ben gewoon gaan schrijven vanuit mijn echte gevoel. Misschien is dit stukje tekst minder inspirerend dan de eerdere blogs. Wellicht is het niet het beste wat ik kan, maar het is voor nu, voor mij goed genoeg. Het is een poging om mij vandaag toch nuttig te voelen. Het is een oplossing voor mijn probleem van de to-do. Ik haal iets uit die donkere wolken en helaas kan dit ze niet veranderen. Deze gemoedstoestand heeft geen verklaring dus ook geen echte oplossing. Door toch deze blog te schrijven komt het probleem dat ik zo bewust bezig ben met mijn gemoedstoestand dat ik hem wellicht wel versterk. Ik erger me nu in ieder geval een stuk meer aan het tafeltje naast me waar twee mensen enorm aan het roddelen zijn over hun collega’s. Want ze praten te hard en ik heb heel veel moeite om me te concentreren.

Maar deze blog is ook een stap in mijn oplossing van een groot probleem wat ik altijd ervaar. Namelijk het wegduwen van negatieve gedachten en het vergroten van de positieve kanten van het leven naar buiten toe. Iets wat ik in mijn vorige blog ook aanstipte. Dus in die traditie een blog om eerlijk te zijn. Soms vinden we het leven niet zo briljant leuk als het lijkt te zijn bij anderen. Soms vinden we elkaar stom. Soms zitten we onszelf in de weg en misschien is dat onszelf in de weg zitten wel inspirerender dan wanneer we blij en trots zijn op onszelf. Geen idee, maar het is de moeite waard om mijn onaardige kant ook eens in het zonlicht te zetten en erachter te komen.

Voor de rest kan ik voor vandaag zeggen: bel me niet, ik ben er niet! Ik los even voor helemaal niemand een  probleem op! Ik wil niet! Ik heb geen zin! Ik vind jullie allemaal vervelend en stom! Ik vind mezelf zielig en ik  vind dat ik veel te hard moet werken! Vandaag los ik mijn eigen probleem op door er niet te zijn. Morgen kan ik de problemen die daaruit voortkomen oppakken. Namelijk het werk wat ik liet liggen. En dan zie ik morgen wel weer welke problemen daar weer uit voortkomen. En welke daar uit komen. En dan zie ik later wel of iemand me nu stom vindt door deze blog en als daar problemen uit voortkomen los ik die later wel weer op. Dat schijnt het leven namelijk leven te maken!

Karin Bannink