Ik zit in mijn stille kantoor. Het is plots koud na dagen vol zon. Er wordt niet snel getypt in het kantoortje naast mij. Er wordt niet plots gelachen. De telefoon gaat niet. Ik word niet gestoord in mijn concentratie door een vraag of kletspraatje. Ik staar naar een blanco vel in ‘Word’. Ik voel me alleen, verdrietig en maak me zorgen. Ruim een maand geleden schreef ik mijn laatste blog en ik schuif nu alweer dagen dit taakje voor me uit. Dit is niet nieuw of uniek want inzichten en inspiratie doet het niet heel goed op een to-dolijst. Het komt wanneer het komt en meestal is dat op een moment van stilte. Dit is wel een moment van stilte, maar echt komen wil het niet.

De afgelopen tijd was een tijd van inzichten, dus daar ligt het niet aan. Ik merk alleen dat het verdomd nutteloos voelt om hier een stuk over te schrijven. Het is duidelijk dat ik zo sterk een noodzaak voel om mensen te inspireren en enthousiasmeren dat ik worstel met het uiten van de donkere randjes. Wat als mensen denken dat, dat… Ja wat? Wat mogen jullie niet over mij denken?

Wellicht mogen jullie niet denken dat ik een mens ben, want laten we wel wezen: ik ben een soort ‘superwoman’ die alles moet kunnen en altijd ‘in control’ is. Jullie mogen allemaal niet weten dat ik ook maar wat doe. Als iedereen erachter komt dat deze corona-crisis volledig mijn poten onder mijn stoel vandaan heeft gezaagd en ik toegeef hoe ernstig de schade kan zijn voor mijn bedrijf, wellicht maak ik het dan nog erger. Want, ‘kom op, een goed lopend bedrijf moet dit aankunnen!’ Een goede ondernemer staat hierboven. Een inspirerend artistiek leider komt met prachtige nieuwe mengvormen voor haar doelgroep. Een daadkrachtig directeur zorgt voor nieuwe verdienmodellen en weet de juiste potjes aan te boren. Een goede bemiddelaar vindt het niet erg om juridische conflicten uit te vechten en te zorgen dat haar gezelschappen het onderste uit de kan krijgen. En een goede menselijke leidinggevende draagt zorg voor haar team, geeft ruimte aan de angst van alle betrokkenen, luistert, ondersteunt en geeft zekerheid, vertrouwen en hoop. Een goede leider sleept de boel erdoorheen.

Nou… Bij dezen! Ik vind mezelf op dit moment allesbehalve een goed leider! Deze ‘Superwoman’ heeft haar capeje afgedaan en wil eronder kruipen op de bank! Ik zou niet weten waarmee ik iemand zou kunnen inspireren. Ik weet ook even niet hoe ik de wereld mooier moet maken als ‘dit’ de wereld is. Wat blijft erover van het mooie leven wanneer we niet meer samen kunnen zijn en het samen kunnen beleven? Vind ik theater nog wel waardevol als het via een scherm is? Kan ik genieten van mijn harde werken zonder het heerlijke geluid van honderd lachende kleuters? Is het runnen van een bedrijf wel leuk zonder collega’s op kantoor? Hoe ga ik om met tegenslagen en conflicten als ik het gevoel heb dat blijven staan en doorgaan al alle energie vraagt?

Ik schreef in mijn vorige blog dat ik na wat rust, angst en verdriet wel weer door ging pakken. Maar sindsdien zijn de maatregelen aangescherpt, de doemscenario’s zijn ingelost en er zijn nieuwe doemscenario’s bij gekomen. Ik schenk nog maar eens een kopje koffie in. Een kopje koffie uit de kan die nu nooit leeg gaat. Ik zet namelijk nog steeds voor vier man koffie, maar ik draag nu in mijn eentje de verantwoordelijkheid hem weg te werken. Dit lukt mij niet, maar ik doe mijn best.

De afgelopen weken kan ik niks anders doen dan mijn best. Mijn eigen beperkingen als mens waren echter nog nooit zo voelbaar. Verdomme wat ben ik een emotiemens en wat voel ik zakelijke onderhandelingen momenteel als persoonlijk!

In mijn werk zijn er een aantal instellingen met wie ik normaliter met veel plezier samenwerk, waar ik nu lijnrecht tegenover sta. Ik herschrijf deze paragraaf ondertussen voor de zesde keer. Wat wil ik delen over deze negatieve emoties en angsten die opkomen wanneer ik aan deze zakelijke onderhandelingen denk? Ik wil toch dat deze blog inspireert? Zelfs nu wil ik dat! Zelfs nu wanneer ik zelf heel moeilijk de positieve kanten en de hoop kan zien, moet en zal ik iets schrijven wat nut heeft voor de lezer en wat hoop biedt.

Het bijzondere en vervelende van ons mensenbrein is dat het negatieve vaak veel meer aandacht kan krijgen dan het positieve. Hoewel op lange termijn we de negatieve emoties veel makkelijker vergeten. Dit heeft met ons overlevingsinstinct te maken. Op dit moment spelen die twee organisaties waarmee ‘in conflict lig’ veel sterker op mijn gemoed dan die andere organisaties. Ze bezorgen mij buikpijn en zorgen dat ik misselijk achter mijn computer zit. De conflicten zitten veel meer voorin mijn gedachten dan alle oplossingen die we al vonden.

Ik vergeet dus die geweldige cultuureducatieorganisaties die zeggen onze makers 100% te willen vergoeden, want daar hebben ze immers subsidie voor gekregen. Die theaters die voorstellingen verplaatsen naar volgend seizoen, terwijl ze al helemaal vol zaten. Theaters die denken over speciale corona-festivals, ‘dat wat je moest missen nu in één weekend!’ Kleine theaters zonder subsidie die toch een annuleringsfee willen betalen, want we hebben het allemaal zwaar. Die scholen die een digitale versie van de voorstelling afnemen zodat de kinderen toch cultuur in de klas krijgen. Het theater dat livestreams programmeert als echte voorstellingen. Een mail waarin de wethouder van cultuur in Rotterdam alle scholen oproept gewoon kunstenaars door te betalen. Dit zou ik allemaal bijna vergeten door die twee grote uitdagingen.

Doordat ik mij nu verwijderd voel van mijn team en mijn zzp’ers heb moeten laten gaan voel ik mij eenzamer in mijn werk. Ik zou daarom bijna vergeten om oog te hebben voor mijn collega-impresariaten, terwijl ik met hen nu meer verbondenheid voel dan ooit tevoren. Collega’s waarbij ik mijn hart kan luchten en waarmee we samen weer doorpakken. Een gezamenlijk beleid uitrollen, een brandbrief naar de minister sturen. Waarbij ik zeker weet dat ik niet alleen sta maar dat deze crisis ons allemaal treft en dat we er samen doorkomen.

Na mijn vorige blog waarin ik ruimte bood voor mijn niet-‘superwoman’ zelf, kreeg ik een aantal hartverwarmende reacties. Waaronder die van een programmeur die met pensioen gaat en die mij bedankte voor de samenwerking. Zij schreef: “Voor de passie waarmee jij communiceert heb ik bewondering en ik neem aan dat je als bevlogen kartrekker van je Buro ook werkelijk zo bent, evenals gevoelig voor wat er om je heen gebeurt. Daar herken ik me in. Heb vertrouwen, daar komt altijd wat goeds uit voort.”

Deze mooie reactie zou ik bijna vergeten doordat ik mij dwangmatig focus op een inspirerende blog moeten schrijven. Ik hoop dat over niet al te lange tijd die positieve ervaringen van verbondenheid, samenwerken en solidariteit de boventoon gaan voeren in mijn herinnering aan de Coronacrisis. Nee ik ben geen ‘Superwoman’, ik ben niet de perfecte directeur, zakelijk leider of inspirator. Ik ben niet corona-proof en ik doe nu dus ook maar wat.

Op dit moment is deze tijd helaas nog doorspekt van angst en verdriet. Dit duurt langer dan ik in mijn vorige blog vermoedde, maar iemand anders inspireerde me. Dus ik hou vertrouwen, daar komt altijd wat goeds uit voort!

Karin Bannink