Het is woensdagmiddag. Ik zat de hele ochtend in bespreking en nu moet ik haasten. Over 3 weken vlieg ik naar Mexico en ik heb vandaag mijn to-do’s weer niet afgekregen. Gister ook al niet! Op dit moment moet ik weg want ik ga naar het theater. Een maand geleden toen ik mijn agenda ging plannen leek me dit een briljant goed plan. Ik had een overzichtelijk plan voor de aankomende weken. De afgelopen maanden zag ik erg weinig wat niet met mijn eigen stal te maken had. Ik vind het een cruciaal onderdeel van mijn werk dat ik op de hoogte blijf van andere makers. Ik vind dat ik, om mijn gezelschappen goed te kunnen adviseren en de kwaliteit van mijn makers te bewaken, verder moet kijken dan mijn eigen smaak en eigen omgeving. Ik moet kijken waar ik nog nooit iets van zag. Ik vind dat ik middenin het veld moet staan en tussen het publiek theater moet ervaren. Ik verwijt vaak anderen dat ze te veel in hun bubbel blijven. De opmerking “dat is al jaren terug gedaan” over een jeugdtheatervoorstelling vind ik ridicuul! Je moet ervaren hoe kinderen van nu en publiek van nu er voor openstaan. Dus wellicht zijn slapstick en mime voorstellingen voor kleuters niet vernieuwend, zolang je een echte connectie aangaat met je kijkers is het voor hen wel een nieuwe ervaring.

Enfin, ik wil er dus voor waken dat ik in mijn eigen bubbel blijf zitten en enkel een bevestiging krijg van dat wat ik al weet en vind. Dus zo vond ik het na een hele drukke periode waarin Buro Bannink duidelijk op prioriteit nummer één stond, weer tijd om onder mijn steen vandaan te komen en deel te nemen in de wereld beyond. Dus ik had heel wat voorstellingen gepland die ik niet zo snel zou kiezen. En zo ook op deze woensdagmiddag.

Van binnen zit ik te vloeken! Waarom moet ik altijd zoveel van mezelf? Ik weet ondertussen toch wel dat wanneer ik denk dat een periode rustig gaat worden, dit nooit het geval is. Dat elk uur dat ik op kantoor kan zijn altijd vol komt met belangrijke zaken en dat het nooit helemaal af is. Dat ik ondertussen geleerd heb de boel los te laten als ik thuis ben, weekend heb of op vakantie ben. Maar dat ik wel elk uurtje tijdens kantoortijden nuttig moet besteden omdat ik anders achter de feiten aan loop.

Het is wel duidelijk dat de ‘doel- en prestatiegerichte’ ik vindt dat ik zo een uitstapje voor enkel de ‘leuk’ niet kan maken! Belachelijk! Ik heb verplichtingen en ik moet gewoon even doorpakken. Ik loop de afgelopen jaren ook telkens de kantjes ervan af! Telkens op reis, thuiswerken, nee zeggen tegen dingen die misschien een kans zijn. Zo haal ik toch nooit de top en bereik ik nooit wat ik zou kunnen bereiken. Misschien glipt alles wel uit mijn handen als ik toegeef aan deze ontzettend lakse houding! Tja, deze IK heeft zeer productieve gedachten. Die hebben mij ver gebracht maar als ik er teveel naar luister dan heb ik mezelf rond mijn 45ste wel de vernieling in geholpen. Deze IK is de laatste tijd niet meer zoveel aan het stuur van mijn handelen. Hij krijgt namelijk veel tegengas van andere gedachten en andere IKKEN. Zo zegt de levensgenieter dat mijn leven niet om werk draait, niet om presteren, niet om de beste zijn, de grootste worden, niet om aanzien of om erbij horen. Het draait om kleine, mooie momenten, het draait om liefde en geluk, om mensen, om samen, om passie en om inspiratie.

Deze levensgenieter is degene die de prestatiegerichte overtuigd heeft met ratio dat inspiratie ook een bijdrage levert aan de prestatie op lange termijn. Daarom heb ik deze planning dus met deze twee IKKEN kunnen maken. En nu luister ik ook naar die levensgenietende ik en bedank ik de pushende prestatiegerichte IK voor de tips, maar ik stap toch op de fiets.

Het begin van mijn fietsritje zit ik volledig in mijn hoofd. Ik voer nog steeds een discussie met mijn prestatiegerichte ik. Heb ik die programmeur nou wel gemaild? Straks loop ik die boeking mis omdat ik niet vandaag reageer! Shit, zo direct nog maar even mailen. Desnoods tijdens de voorstelling, of zal ik gewoon terug gaan naar kantoor? Mijn verkoopplan voor het VO is ook nog steeds niet af. Ik merk dat mijn tanden verkrampen, dat ik doortrap en niets zie. Mijn lijf is gespannen en ik heb amper door dat de zon schijnt.

Wauw, ik zie op een paar meter een ooievaar staan. Wat vind ik dat magisch mooie beesten! In de stad zie je die niet zo veel. Ik lach en blijf de ooievaar bekijken terwijl ik wacht om over te steken. Wat is het lekker weer! Ik zie een peuter over het veld lopen, nou ja waggelen. Ze loopt naar een groepje pubers toe met haar handjes omhoog. Zonder te praten zegt ze pak me op, maak contact met mij, zie mij. De pubers lachen en hun stoere houding versoepelt, ze zijn allemaal direct opengebroken.

Terwijl ik fiets naar het theater zie ik het ene inspirerende tafereel na het andere. Een hond die vlak voor zijn baasje vooruit loopt, alles goed in de gaten houdt en duidelijk de veiligheid als zijn verantwoordelijkheid ziet. Het is een oude lobbes waarvan de vacht is verzakt, met grijze plukken rond de ogen maar zo trots en bewust aanwezig. Het verliefde stelletje van 13 bij de stoplichten. Ze hebben geen handen vast, want waarschijnlijk is het ‘nog niks’. Hij geeft haar een duwtje, zij giebelt en geeft met haar heup een stoot terug. Ze kijken elkaar aan en kijken weer weg. Het stoplicht gaat op groen maar eigenlijk willen ze allebei zo dichtbij elkaar blijven staan. Ook ik wil dit moment wel wat langer laten duren, want hun connectie en verlangen is aanstekelijk. Er fietst een oude man me luidkeels zingend tegemoet. Ik zie een dochter haar bejaarde moeder in een rolstoel voortduwen, ze lachen. Een moeder meerkoet trekt mijn aandacht door heel hard naar me te kwaken, blijkbaar zit ze te broeden en loopt dit fietspad te dicht langs haar nest. Wat zijn die beesten toch eigenwijs.

De stadse taferelen van mensen en dieren volgen elkaar in rustig tempo op. Ik ben ondertussen volledig uit mijn hoofd, niet meer aan het denken maar aan het fietsen en aan het zien. Ik voel mijn hart weer open gaan en mijn kaken zich ontspannen. Ik voel mijn ademhalen mijn lijf vullen tot aan mijn tenen, de energie stroomt weer. Enkel deze fietstocht geeft mij al zoveel inspiratie dat het de moeite waard is om mijn computer uit te zetten en er op uit te trekken. Stel dat de voorstelling niks is, dan heeft dit ritje me weer opgeladen om aan de slag te gaan met de grote en kleine dingen in mijn leven. Gelukkig vond ik de voorstelling ook zeer de moeite waard! Heb ik kunnen genieten van het vallen en opstaan van de dansers van De Dansers en heb ik heel hard gelachen om een hand die vast kwam te zitten in een pot pindakaas, want een vondst is vaak heel klein en alledaags en daarom juist zo leuk en inspirerend.

En terwijl ik in de zon, voor mijn deur, in mijn leuke jaren dertig wijkje, op zaterdag deze blog schrijf, hoop ik dat iemand voorbij loopt in gedachten en daaruit getrokken wordt doordat ze de buurvrouw in de zon zien zitten. Terwijl ze scheef op haar tuinstoel zit te typen op haar laptop omdat haar kat zich tussen haar en die computer heeft gewurmd omdat deze kat ook wanneer inspiratie zich opdringt heel erg graag liefde wil geven en ontvangen. Moos probeert mijn neus te likken en eist nu aandacht, de laptop kan dicht want inspiratie zit ook in dit moment en daar zijn mijn prestatiegerichte-ik en de levensgenieter het allebei roerend mee eens!

Karin Bannink