Afgelopen week zat ik voor het eerst sinds tijden weer in een theaterzaal. Ik had al zo lang geen theater meer gezien dat ik vergeten was waarom ik hier zo gepassioneerd over was. Want wat een gedoe, dat theater. Wat een ellende, dat bedrijf. Wat heeft het me allemaal gekost en hoeveel makkelijker is het om in loondienst mijn set met skills in te zetten? Waarom dat ondernemen? Dat risico? Waar doe ik het voor?

Al maanden had ik niet in een zaal met kinderen gezeten. Wie waren die kleine mensen ook alweer waar ik zo hard mijn best voor deed? Hoe belangrijk is dat jeugdtheater nou helemaal in tijden van crisis? Het meeste contact met de doelgroep had ik met mijn nichtje van twee, die blij wordt van samen doen, samen tekenen, samen dansen, samen zingen. Had die naast mijn aandacht nog meer nodig? Zat die wel te wachten op zo’n theatervoorstelling?

Er is zo veel te zeggen over de huidige crisis en wat voor invloed dit heeft op ons als mensen. Nog meer is er te vertellen over wat voor consequenties het heeft voor onze sector. De realiteit is niet rooskleurig. De zekerheid is weg en de angst vanuit gebrek aan controle overheerst. Niemand weet het? Niemand weet zelfs wat ‘het’ is. We kunnen speculeren en met elk gesprek voeden we de angst en onzekerheid. Want iemand bevestigt een vrees en een ander komt met een nieuw scenario. We luisteren naar elkaar en geven de ruimte voor alle negatieve kanten, want een ding is zeker, we zitten er samen in. Samen in een soort modderige poel met drijfzand.

Om mij heen zie ik een verdeeldheid en angst voor de consequenties van eigen toko, eigen toekomst, eigen drijfzand. Iedereen probeert zich los te worstelen. Probeert koste wat kost afspraken te maken waardoor ze in de toekomst niet in de problemen komen. We worden zakelijker, willen zekerheid creëren voor onszelf en de onze. Want we moeten hier doorheen en we willen deze modderige bende achter ons laten.

Even stilstaan

In mijn vorige blog schreef ik over tijd voor mezelf nemen. Ik ben stil gaan staan in die modder. Niet meer bewegen, niet meer op reageren, niet handelen uit angst of verdriet. Niet naar de modder kijken, maar naar boven. Naar de vogels, de planten, mijn nichtje.

Sinds ik terug ben zie ik die modder en alle mensen met wie ik in die modderpoel sta. En ik zie hoe meer men beweegt, hoe meer we met z’n allen zakken. Het is misschien niet een prettige beeldspraak, maar het voelt wel zo. We trekken elkaar naar beneden, sommige duwen een ander zelfs dieper. Het is heel lastig om in momenten van onzekerheid, angst, verdriet en woede waarden als saamhorigheid, solidariteit en betrokkenheid als speerpunt te hebben. Want als ik te veel meebeweeg raak ik mijn eigen balans kwijt. Het is nu een tijd van jij of ik.

Maar het is ook de tijd van opnieuw beginnen. Kritisch kijken naar wat was. Opnieuw bevragen wat van waarde is. Nieuwe paden bedenken en belopen. Mensen stoppen met dingen, want worden ze hier nou echt blij van? Iedereen is, door de gedwongen stilstand en directe veranderingen in het leven, op zoek naar zijn kernwaarden en echte geluk. Ik ervaar zelf dat ik al jaren in een hogesnelheidstrein zit, welke tot botsing is gekomen en nu kan ik eens kijken of ik de trein, route en bestemming wel de moeite waard vind.

Los van het drijfzand

In die theaterzaal wordt er weer zoveel gelachen door kinderen en volwassenen. Mijn schoonfamilie is voor het eerst mee naar een van mijn voorstellingen en de nichtjes reageren volop. Mijn vriend lacht op andere momenten dan ik en af en toe knijpt hij in mijn been. Iedereen in die zaal geniet. Iedereen in de zaal zit op anderhalve meter afstand te genieten van de liedjes, de vondsten in het decor, de flauwe grappen of de spitsvondige beeldspraak met taalgrappen. In die zaal kom ik even helemaal los van het drijfzand waar ik me na die treinbotsing in bevind. Ik voel me weer vrij en licht. Ik ben weer blij met mijn bestemming en geniet van de reis die me hierheen heeft gebracht. Theater brengt mensen bij elkaar, neemt ze samen mee op reis.

Terug op kantoor heb ik de drassige modder weer om me heen. Ik worstel me met mijn team de besprekingen en conflicten door. Maar door het bijwonen van die ene voorstelling voel ik hem weer. Het waarom is plots weer helder en zorgt ervoor dat de modder harde bodem geeft en mij stabiel laat handelen. We doen dit om mensen te laten zien dat er meer is in de wereld dan hun eigen bubbel. We nemen kinderen op reis langs beleving en fantasie. Omdat de fantasie en verbeelding een mooiere wereld creëren dan daar waar we elke dag in staan. Even samen ontsnappen aan de realiteit om daarna die realiteit te bevragen, te toetsen en opnieuw vorm te geven. Te vormen naar onze waarden. Om te mogen dromen van betere tijden en mooiere werelden.

Dromen over de toekomst

Al vaker schreef ik over de Lotus één van de mooiste bloemen die ik ken. Welke alleen groeit in troebel, drassig en modderig water. Al vaker noemde ik de uitspraak ‘No mud, No lotus’ als een hoopvolle houvast in mijn leven. De afgelopen weken kwam daar een andere boeddhistische gedachte bij. ‘Alles wat je aandacht geeft groeit’. Hoe meer ik praat over de angst, onzekerheid en consequenties van deze crisis, hoe dieper ik mezelf en iedereen om me heen voel zakken in die modder. Als ik niet oplet, duw ik anderen dieper die modder in. Iets wat ik niet op mijn geweten wil hebben.

Want ik wil in deze modder zoeken naar die lotus die daar verscholen zit. Die wil ik aandacht geven, die wil ik voeden. Dus laten we niet meer spreken over het nu, maar laten we dromen over de toekomst. Laten we accepteren dat we nu in de drab staan en dat zelfs een modderbad voeding is voor mooie dingen. Sta stil, duw een ander niet omlaag om zelf boven te blijven. Wanneer je niet handelt uit angst, zak je niet dieper weg. Wanneer we samenwerken, houvast hebben aan elkaar en elkaar boven houden, kunnen we ook zien wat de kern is.

Ik wil de wereld nog steeds mooier maken! Ik doe dit door anderen te inspireren om anders naar zichzelf en de wereld te kijken. Het liefst laat ik kinderen op avontuur gaan met theater zodat zij een mooiere wereld in de toekomst kunnen bouwen. Want de mooiere wereld is nooit nu, maar altijd in de toekomst. Dus is er altijd hoop. Er is altijd een lotus in het verschiet. Deze kinderen die nu opgroeien gaan zoveel mooie dingen beleven en teweegbrengen en ik doe dat graag met hen samen! Wat je aandacht geeft groeit, laten we samen een bloemenveld creëren vanuit die modder.

Karin Bannink